Peter Grimes in De Munt

Er zijn zo van die componisten die me totaal niets zeggen... Benjamin Britten is er daar een van. Maar als theater werken zijn opera's meestal wel. Zo ook de enscenering van Peter Grimes door Willy Decker, die ondertussen voor de derde keer te zien is in de Munt.

Het wel opvallend dat de decors en kostuums die John Macfarlane tien jaar geleden ontwierp voor Willy Decker eigenlijk identiek hetzelfde zijn als wat hij een paar maanden geleden voor David McVicar tekende voor diens Don Giovanni. Afgezien van de graven en doodshoofden, zien we dezelfde woeste schilderingen, bewegende wanden en sterk hellende muren en podium.

De Munt heeft twee bezettingen voorzien voor de twee hoofdrollen. Ik hoorde de tweede bezetting met Albert Bonnema als Peter Grimes en Hélène Bernardy als Ellen Orford.

Hoe minder er over Albert Bonnema gezegd wordt, hoe beter. Hij is een van de ergste voorbeelden van 'malcanto' die ik de laatste jaren gehoord heb. Je kan het zelfs geen zingen meer noemen... het kan enkel als roepen omschreven worden, met de daarmee gepaard gaande lelijkheid en verlies aan klankkwaliteit en kleur. De scene in Grimes' hut was een absoluut dieptepunt en geen enkel operahuis waardig, zeker de Munt niet.

Hélène Bernardy was eerder dit seizoen te horen als Genièvre. Ze overtuigde me toen niet echt, maar Ellen Orford ligt haar duidelijk beter. Maar de ontdekking van de avond was voor mij de Noorse basbariton Terje Stensvold. Hij heeft een schitterende stem waarmee hij warmte brengt in de rol van Captain Balstrode. Hij is een zanger die er "staat" en meteen heel de scene domineert... een naam om te onthouden.

Publicatie: zaterdag 6 maart 2004 om 11:54
Rubriek: Opera