Aida in Antwerpen (2/2)

Vandaag hoorde ik de tweede bezetting van Aida in de Vlaamse Opera, met vier andere zangers in de hoofdrollen. En alhoewel ik de eerste bezetting al niet fameus vond, was deze bezetting al helemaal benedenmaats... op een uitzondering na.

Het begint al met een problematische Aida. Michele Capalbo is een lyrische sopraan die niets verloren heeft in het spinto-repertoire van Aida. Haar twee aria's, "Ritorna vincitor" en "O patria mia", waren pijnlijk. Ze zit constant haar stem te forceren, waarbij het klinkt alsof er heel veel spanning op haar strot zit met verschillende misthoorneffecten tot gevolg. Het is constant zwoegen om alles gezongen te krijgen.

Mikhail Agafonov moet ook hard werken om Radamès te zingen, maar hij heeft wel het potentieel voor dit repertoire. Maar hij duwt constant langs onder op zijn hoge noten en komt dan vaak ook iets te kort uit. Net zoals Didyk trompettert hij de slotnoot van "Celeste Aida" forte de zaal in, maar in zijn geval klinkt ze zelfs niet mooi. Nu, het is maar één noot... maar als je één keer het magische morendo gehoord hebt dat Verdi daar voorgeschreven heeft, dan is elke andere optie tweede keus.

Susanna Levonen heeft het grote voordeel dat ze Amneris goed geacteerd neerzet, in alle geval veel overtuigender dan Makarova. Maar haar stem is een ramp. Ze heeft een paar goede luide hoge noten, maar dan houdt het ook op. Haar lage noten projecteren niet, en in de recitatiefachtige passages neigt ze te veel naar een Sprechgesang dat ook nauwelijks over de orkestbak geraakt.

Dan blijft enkel nog Werner Van Mechelen over om de boel enigszins te redden. Hij is weliswaar geen echte Verdi-bariton - daarvoor mist hij de heroïsche hoogte - maar is wel zo slim om zijn stem niet te forceren tot iets dat ze niet is, zoals Capalbo doet. Hij geeft daarentegen een intelligente vertolking van Amonasro met het nodige gevoel voor dramatiek en een aantal mooie legato-passages in zijn scène met Aida.

Publicatie: dinsdag 5 juli 2011 om 23:17
Rubriek: Opera