Die Walküre in Keulen

Normaal gesproken zal de Opera van Keulen volgend seizoen sluiten voor renovatiewerken. Het leek daarom logisch om hun paradepaardje, de productie van Robert Carsen van de Ring, net voor de sluiting nog eens van stal te halen. Dat van die sluiting blijkt trouwens nog niet helemaal in kannen en kruiken. Gisteren meldde de Kölner Stadt-Anzeiger dat er wat vertraging op het project zit en dat er volgend seizoen toch nog een aantal producties in het operahuis zullen spelen. In alle geval... gisteren zag ik nog een voorstelling van Die Walküre, vooral om Evelyn Herlitzius eens als Brünnhilde te horen.

De voorstelling ging redelijk zwak van start. De chef-dirigent Markus Stenz lijkt een wereldrecord te willen vestigen om de stilste Ring ooit te dirigeren. Het is uiteraard lovenswaardig om de zangers niet toe te dekken, maar zijn pianissimi waren vaak zo uitzinnig dat ook de spanning uit de muziek verdween. Daar staat tegenover dat hij bepaalde details en leidmotieven extra in de verf kon zetten. Is het bijvoorbeeld mijn verbeelding of horen we een knipoog van Alberich als Siegmund "tief in des Busens Berge glimmt nur noch lichtlose Glut" zingt ?

Lance Ryan, bij ons bekend van zijn Siegfried in de Vlaamse Opera, was een middelmatige Siegmund. Zijn "Wälse... Wälse..." straalde wel mooi, hij heeft geen enkel probleem met de tessituur alhoewel ik zijn nasale klank niet altijd even mooi vind. Maar ik vond zijn vertolking weinig boeiend. Het zelfde geldt voor de Sieglinde van Astrid Weber. Ze heeft ook een goed projecterende stem, maar op het vlak van interpretatie is er nog veel ruimte voor verbetering. Mikhail Petrenko was een nijdige Hunding, die zijn verachting voor de "Wölfling" niet onder stoelen of banken stak.

Dalia Schaechter is de vaste dramatische mezzo in Keulen en het is dan ook bijna onmogelijk om een voorstelling zonder haar mee te maken in Keulen. Haar vertolkingen zijn niet altijd even geïnspireerd, maar haar Fricka is wel van een heel ander kaliber als ze op een efficiënte en overtuigende manier Wotan de mantel uitveegt.

Alhoewel hij al dertig jaar meedraait, is Greer Grimsley een relatief nieuwe naam voor mij. Hij zou helemaal onbekend geweest zijn, als hij toevallig deze maand niet het onderwerp van de coverstory van Opera News was. Hij is een stijlvolle Wotan met een intelligente tekstinterpretatie en veel aandacht voor de tekst, zij het met af en toe een paar uitspraakfoutjes. Hij zingt met een mooi legato, maar hij heeft soms moeite om over het orkest te geraken (voor de paar keer dat Markus Stenz eens iets luider dan piano speelt).

Met dat laatste heeft Evelyn Herlitzius geen enkel probleem. Net zoals bij haar Elektra in de Munt is het verbazingwekkend hoe gemakkelijk ze een rol als Brünnhilde laat klinken. Ze produceert daarbij indrukwekkende Hojotoho's, die ze toch op een of andere manier meisjesachtig kan laten klinken... wat perfect in deze enscenering van Carsen past. Maar ook de meer ingetogen momenten, zoals haar eerste scène met Wotan, is bescheiden op een grootse manier.

Publicatie: donderdag 3 juni 2010 om 08:49
Rubriek: Opera