Norma in de Munt

Het is blijkbaar al van 1988 geleden dat de Munt nog eens Norma uitgevoerd heeft. Net zoals gisteren was het toen ook een concertante opvoering. Voor een geënsceneerde versie moeten we - als we Carmen mogen geloven - al teruggaan naar eind 1949. Het was toen nog in het Frans en met de legendarische Clara Clairbert in de titelrol.

In 1949 was de diva van gisterenavond nog maar drie jaar oud. Ondertussen is Edita Gruberova uitgegroeid tot de hedendaagse koningin van het belcanto, alhoewel de tand des tijds duidelijk haar tol geëist heeft. Haar hoog en middenregister klinken nog redelijk goed. Maar ook daar heeft haar stem veel glans verloren en lijkt haar ooit zilveren stem overtrokken met een dof patina. Ze foefelt ook regelmatig met loopjes en ingekorte noten.

"Casta diva" blijft een van de moeilijkste aria's in het repertoire en ik moet toegeven dat Gruberova er zich verbazend goed doorheen werkt. Sommige coloraturen ontaardden wel in één uitgewassen vlek. Maar kort daarna verbaast ze weer met perfect staccato loopjes. Ze was ook de enige van de hele bezetting die nog de kunst van het messa di voce beheerst. Het mooiste voorbeeld was een perfecte uitvoering van de laatste '... che regnar tu fai nel ciel' op het einde van "Casta diva". Een subtielere versie kwam als ze bekent - "son io" - dat zij de schuldige is. Hoge piano-noten zitten ook nog goed, zoals het hoog piano nootje dat ze in de slotfase van "Casta diva" even interpoleerde.

Echt problematisch is haar laag register. Soms probeert ze haar falende lage noten te verbergen door zwaar adem uit te stoten op een min of meer juiste toonhoogte. Maar daarmee kan ze het slottrio van het eerste bedrijf niet doorkomen. In de confrontatie tussen Norma, Adalgisa en Pollione ontbreekt zo elke dramatische spanning. Het werd echt pijnlijk in de allerlaatste scène als ze Pollione "verhoort". Ik werd bekropen door plaatsvervangende schaamte. Het is spijtig dat ze op deze manier haar Muntdebuut moet maken.

Zoran Todorovich zingt ook al een eeuwigheid Pollione. Gisteren was dat niet altijd met evenveel succes. Zijn droomvertelling "Meco all' altar di Venere" werd lustig de zaal ingebruld. Hij herpakte zich wel voor het duet met Adalgisa "Va, crudele, al Dio spietato", waarin hij blijk gaf van een tedere kant. Silvia Tro Santafé maakte een indrukwekkende entree als Adalgisa, alhoewel er nog veel ruimte is om te groeien. In de hoogte moeten we van haar geen nuances verwachten, maar voor de rest zorgt ze met haar egale stem wel voor een menselijke vertolking van Adalgisa. Giorgio Giuseppini heeft een mooie sonoriteit, maar ik vond zijn Oroveso soms wat te eentonig.

Wie het allemaal (nog) eens live wil horen, kan vrijdag naar het PSK waar ze Norma nog eens opvoeren.

Publicatie: zondag 28 maart 2010 om 08:46
Rubriek: Opera