Madama Butterfly in Antwerpen

Vijftien jaar geleden presenteerde Robert Carsen zijn visie op Madama Butterfly in de Vlaamse Opera. Ze hadden toen gekozen om de oerversie op te voeren... de versie die in 1904 gigantisch flopte in de Scala (wellicht ten gevolge van een anti-Puccini-claque), waarna Puccini zijn opera herwerkte tot een versie die minder hard en minder rascistisch is.

Visueel is Carsens productie nog altijd even mooi, met het podium in de vorm van de Japanse eilanden op een geharkte kiezelzee. In het eerste bedrijf is Pinkertons schip prominent in beeld en dringt zo aggressief binnen Cio-Cio-sans wereld. Typisch Carsen zijn dan weer haar verkleedpartij van Amerikaans gekleurde kimono naar een westerse jurk, of het inwisselen van de traditionele poppetjes met de zielen van haar voorvaders door de figuurtjes die op hun huwelijkstaart stonden.

Ondanks alles, was ik deze keer geen moment ontroerd... en dat lag grotendeels aan de zangers.

Karine Babajanyan is een gevierde Cio-Cio-san, maar ze sleurt me heen en weer tussen twee standpunten. Op een vreemde manier doet ze me denken aan Patrizia Ciofi. Ze beschikt over een verbluffend areaal van expressiemogelijkheden, maar die kunnen niet verbergen dat haar stem niet over de nodige kwaliteiten beschikt.

Haar vocale expressiviteit komt goed tot uiting in de korte scène waarin ze de Amerikaanse en Japanse opvattingen over een echtscheiding uitlegt of nog in haar slotaria "Tu, tu piccolo Iddio". Maar aan de andere kant is er een aria als "Un bel dì vedremo" waarin vooral vocale schoonheid op het voorplan zou moeten komen. Haar hoogte is wel redelijk in orde. De rest van haar stem maakt ze in zo'n mate donkerder dat het kunstmatig overkomt. Daarenboven draagt haar midden en laag register veel slechter.

Projectie is ook het probleem van de tenor. Mikhail Agafonov lijkt zijn stem te sparen voor een paar cruciale momenten als hij met veel kracht probeert indruk te maken. Meestal komt hij over als een luie tenor die niet de moeite doet om iets te maken van Pinkerton. Nu, het moet gezegd zijn dat in deze oerversie van Madama Butterfly Pinkerton het moet stellen zonder zijn aria "Addio, fiorito asil"... anderzijds stond ik ook niet meteen te springen om zijn brulversie van die aria te horen.

Victor Torres kon me ook niet echt overtuigen van zijn Sharpless. Enkel in de briefscène is er even een mooi moment, maar voor de rest blijft hij te veel op de achtergrond. Ik was echter wel aangenaam verrast van Katarina Bradic, die met een mooie ronde stem de rol van Suzuki zong.

Publicatie: woensdag 11 november 2009 om 10:25
Rubriek: Opera