South Pacific in New York

De Met is slechts een van de vier gebouwen van Lincoln Center. Net naast de Met staat het Lincoln Center Theater. Op de twee rustdag van de Ring-cyclus, zag ik daar een voorstelling van South Pacific in het Vivian Beaumont Theater. Dit is uiteraard geen opera, maar een klassieke Rodgers & Hammerstein musical.

Het enige wat ik, tot zeer recent, wist over South Pacific is dat een van de titelrollen geschreven was voor Ezio Pinza, de bas die als een van de grootste Don Giovanni's van de 20ste eeuw beschouwd kan worden. De musical is gebaseerd op "Tales of the South Pacific" van James Michener en speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog op de Polynesische eilanden waar Amerikaanse soldaten gestationeerd zijn in de strijd tegen Japan. Rodgers en Hammerstein hebben twee van die verhalen verwerkt in hun musical.

Enerzijds is er het verhaal van de Amerikaanse verpleegster Nellie Forbush, die verliefd wordt op de Franse plantage-eigenaar Emile de Becque (de rol voor Pinza). Hij is lang geleden gevlucht uit Frankrijk nadat hij daar een man vermoord heeft. Nellie komt in een existentiële crisis terecht als ze ontdekt dat Emile getrouwd is geweest met een Polynesische vrouw (die ondertussen overleden is) en twee kinderen heeft. Anderzijds is er de jonge luitenant John Cable, die verliefd wordt op de Polynesische Liat en dit ook niet kan rijmen met zijn achtergrond.

South Pacific ging in 1949 in première en was tot 1954 te zien op Broadway. Het moet redelijk uitzonderlijk geweest zijn om zo kort na de oorlog een musical over die oorlog te schrijven en daarbij ook een thema als gemengde huwelijken ten berde te brengen.

In 1958 werd South Pacific de eerste keer verfilmd... Op YouTube zijn verschillende fragmenten terug te vinden, waaronder bekende nummers zoals Nellie's A Wonderful Guy, het matrozenkoor There is Nothin' Like a Dame en uiteraard Emile's "aria" Some Enchanted Evening. Het heeft meer dan 50 jaar geduurd eer South Pacific terugkeerde naar Broadway (alhoewel Lincoln Center strikt genomen niet langs Broadway ligt).

Bartlett Sher, die ook al opera's geregisseerd heeft (de meest recente Roméo et Juliette in Salzburg, of Il barbiere di Siviglia aan de Met), heeft deze nieuwe productie van South Pacific op poten gezet. Het is een wervelende show tegen een achtergrond van witte stranden en wuivende palmbomen. Bij Broadway-musicals kun je erop rekenen dat regisseurs bij het verhaal blijven. Moest dit een opera geweest zijn, dan zou een of andere regisseur dit ongetwijfeld naar de bidonvilles van Johannesburg of naar de straten van Borgerhout verplaatst hebben.

Zoals indertijd met Pinza, was Emile nu ook bezet door een zanger die ook opera zingt. Gisteren was dat William Michals. Hij heeft een romige bariton (die misschien nog wat romiger gemaakt werd door de versterking), waarmee hij een warme en ontroerende "Some Enchanted Evening" zong. De rest van de bezetting bestond uit "normale" musicalstemmen. Laura Osnes was een sprankelende Nellie. Ik vond Andrew Samonsky minder geslaagd als John Cable, vooral zijn song "Younger Than Springtime" bracht hem aan de rand van zijn stem. Loretta Ables Sayre was een uitstekende Bloody Mary (de moeder van Liat). Ze slaagt erin om de verschillende aspecten van "Happy Talk" - van grappig over indringend tot streng - tot uiting te brengen.

Dit als tussendoortje... vanavond staat terug het stevigere werk op het programma.

Publicatie: zaterdag 9 mei 2009 om 14:00
Rubriek: Operette