Le Grand Macabre in de Munt

Om een opera als Le Grand Macabre een beetje verteerbaar te maken, is een spectaculaire of kleurrijke enscenering onontbeerlijk. De enscenering toevertrouwen aan La Fura dels Baus, was dan ook een goed idee. De Munt koos ervoor om de door Ligeti gereviseerde, Engelstalige versie uit 1996 op te voeren.

Na Pelléas et Mélisande, is dit weer een enscenering die gedomineerd wordt door een podiumvullende sculptuur. In dit geval is het een groot beeld van een een naakte "Claudia". Tijdens de claxonouverture en het deurbelintermezzo wordt de echte Claudia op het doek geprojecteerd terwijl ze kotsmisselijk rondkruipt nadat ze een hap genomen heeft van een "Big Mac" (ja, ja, de humor zit soms in kleine hoekjes).

De Claudia-sculptuur draait ook regelmatig zodat er telkens weer andere lichaamsholten gebruikt kunnen worden als graf, grot, labo of andere planetariums. Op dat lichaam worden ook spectaculaire videobeelden geprojecteerd, waardoor het beeld soms tot leven lijkt te komen of waardoor je een driedimensionaal beeld van haar skelet lijkt te zien. Wat de handeling betreft, volgen ze bijna letterlijk het libretto. Op het einde laten ze Nekrotzar zelfs effectief krimpen. Maar al dit spektakel kon toch niet verhinderen dat ik - vooral in het derde bedrijf - mijn interesse begon te verliezen. Ligeti's muziek heeft hier en daar toch wel zijn longeurs.

De twee hoofdrollen waren dubbel bezet. Ik hoorde de tweede bezetting met een degelijke Pavlo Hunka als Nekrotzar en Alexandre Kravets als Piet the Pot. Kravets irriteerde me soms wel zijn overdreven onrealistisch zatlappenuitbeelding. Ik was meer onder de indruk van het SM-koppel van Frode Olsen en Ning Liang... maar vooral van Barbara Hannigan die zowel een elegante Venus als een energieke Gepopo zong.

Dit was mijn derde productie van Le Grand Macabre in ongeveer tien jaar... en eigenlijk is dat wel voldoende om de volgende paar decennia voort te kunnen teren op deze ervaringen.

Publicatie: vrijdag 27 maart 2009 om 18:03
Rubriek: Opera