The rape of Lucretia in Antwerpen

Met Brittens The rape of Lucretia is het operaseizoen van de Vlaamse Opera eindelijk écht begonnen. Het is een herneming van een Operastudio-productie, die ik nu voor de eerste keer zag.

Carlos Wagner heeft een sterke enscenering gemaakt. Hij plaatst de Male en Female Chorus op een stoel naast elkaar als bestofte standbeelden, aanvankelijk geblinddoekt en met gebonden handen kunnen ze enkel commentaar geven en niet ingrijpen in de actie, laat staan de verkrachting van Lucretia verhinderen. Het asymmetrische decor van Conor Murphy zorgt met zijn lamellen voor de nodige lichteffecten en schaduwen. De verkrachting wordt gestileerd voorgesteld... half in het duister verzet Lucretia zich tegen Tarquinius. Daarbij bevriest het beeld af en toe in klassieke standbeeldposes tot het publiek verblind wordt tijdens de eigenlijke verkrachting. Na haar zelfmoord wordt ze gedrapeerd over haar weefrek vooraleer de Male en Female Chorus de opera afronden met de verwijzing naar het toekomstige lijden van Christus.

Het was de eerste keer dat ik The rape of Lucretia hoorde... en alhoewel het een Britten-opera is, bevat het toch wel schitterende muziek. Alleen de eerste scène vind ik maar niets; drie dronken mannen proberen elkaar te overbrullen terwijl het kamerorkest dit ondersteunt met bullenbakmuziek. De muziek past wel bij de scène, maar na vijf minuten heb ik het wel gehoord. Maar bijna alles wat daarna komt, is wel meeslepend. Van de galopperende interlude als Tarquinius het Romeins kamp verlaat, de idyllische scène met de drie vrouwen, de brutale verkrachting tot het aangrijpende strijkkwartet met Engelse hoorn vooraleer Lucretia zelfmoord pleegt.

Dat deze productie een oud-Operastudio-productie is, heeft de Vlaamse Opera waarschijnlijk geïnspireerd om bijna de volledige bezetting met (min of meer jonge) Belgische zangers te bezetten... met een overwegend goed resultaat. Ik was het minst onder de indruk van de mannen. Yves Saelens is al voldoende bekend en een rol als Male Chorus zou hem goed moeten liggen, maar is hij vaak onverstaanbaar. Zijn vrouwelijke tegenhanger was Anja Van Engeland als Female Chorus, die ik overtuigender vond. De drie mannen - Thomas Oliemans (Tarquinius), Tijl Faveyts (Collatinus) en Ivan Ludlow (Junius) - waren goed, maar niet uitzonderlijk. Daarvoor moet je bij het vrouwelijk trio zijn. Sara Fulgoni - als Waltraute een van de sterkere elementen in Götterdämmerung vorig seizoen - was een aangrijpende Lucretia. Lien Haegeman als Bianca en Liesbeth Devos als Lucia mengden hun stem mooi in de ensembles.

De opera is nog tot het einde van de maand te horen en is een absolute aanrader.

Publicatie: donderdag 13 november 2008 om 18:45
Rubriek: Opera