Il trovatore in Luik

Zlatomira Nikolova was zichtbaar ontroerd toen ze na de voorstelling kwam groeten en geconfronteerd werd met een publiek dat zowat de zaal afbrak. Haar vertolking van Azucena was er een waarvan je kippenvel kreeg, haar kreet "mio figlio" op het einde van haar relaas "Condotta ell'era in ceppi" bijvoorbeeld ging door merg en been. En op het einde van het vierde bedrijf wordt ze een en al tederheid en berustend in "Ai nostri monti"... een grootse vertolking.

De sopraan Marcela De Loa haalt bijna hetzelfde niveau. "Tacea la notte" was prachig gezongen met een homogene en gevarieerde stem. Ze had iets meer problemen met de versierde passages van "D'amor sull'ali rosee", maar niet echt rampzalig.

De mannelijke rollen waren ook meer dan degelijk bezet. Zwetan Michailov is de favoriete Verdi-tenor van de Luikse opera; in de ensembles hield hij zich wat op de vlakte, maar ging dan wel voluit in zijn eigen aria "Ah, si ben mio" met de aansluitende cabaletta. Ik heb wel liever nog iets meer gebruik van portamenti.

Eerder dit seizoen was Marcel Vanaud al te horen als een zwakke Ezio in Attila, maar de rol van Il conte di Luna ligt hem een stuk beter. Deze keer heeft hij zijn stem onder controle, de legato-lijn is er, evenals de "forza" wanneer nodig.

Alles bij elkaar was dit een toch wel opwindende voorstelling van Verdi's Il trovatore... en dan was dit nog maar de tweede bezetting.

De voorstelling werd geregisseerd door de jonge Francesco Micheli in een overwegend leeg decor en met spuuglelijke kostuums. Op de achterwand van het decor worden videobeelden geprojecteerd van de maan, wolken, mistige herfstwouden, ... wat wel mooie beelden oplevert. De regisseur legt de zangers soms ook Wilsoniaanse gestiek op... maar hij trekt dit niet zo consequent door als Bob Wilson.

Publicatie: maandag 24 maart 2003 om 12:44
Rubriek: Opera