Orphée aux Enfers in Luik

De Waalse Opera sluit, zoals gewoonlijk, het jaar af met het lichte genre. Dit jaar is dat Offenbachs "opéra-bouffe" Orphée aux Enfers. Bij velen zal de feestelijke Wernicke-productie van de Munt nog op het netvlies gebrand staan. Deze nieuwe productie van Claire Servais slaagt er niet echt in om die te doen vergeten.

De idee is om de operette deel te laten uitmaken van een TV-show "L'Opinion Publique" die in deze aflevering handelt over "Wederzijdsch (sic) Huwelijksbedrog". De presentatrice (L'Opinion publique) volgt live de huwelijkse perikelen van Orphée en Eurydice, hen achtervolgend met een televisiecamera. Dat vond ik wel een geslaagd idee.

Maar grote delen van het eerste bedrijf missen charme en spitsigheid. Heel de scène op de Olympus is zelfs ronduit vervelend en langdradig. De uitvoerige dialogen hebben daar zeker iets mee te maken, evenals het feit dat ik massa's woordspelingen ongetwijfeld gemist heb. De boventitels brachten ook geen uitkomst. De (Nederlandstalige) vertalingen waren van een erbarmelijke kwaliteit met tal van spelfouten en hadden vaak niets van doen met wat er op het podium in het Frans gezegd werd. Het tweede bedrijf verloopt beter, niet in het minst door het hogere spektakelgehalte, inclusief de obligate cancans, uitgevoerd door Pluto's duivelse dansers.

Bij de zangers worden verschillende "Luikse" zangers ingezet, zelfs in de grotere rollen. Daarbij maken vooral Alain Gabriel (Orphée) en Christine Solhosse (L'Opinion publique) een goede beurt. Aan het andere uiterste doen er ook een aantal acteurs mee die ook verondersteld worden een paar noten te zingen, maar ofwel versterking nodig hebben (Vincent Heden als Mercure) ofwel geen twee juiste noten na elkaar kunnen zingen (Jean-Philippe Corre als John Styx, alhoewel dat in dit geval de bedoeling kan geweest zijn).

Marie Devellereau zingt een redelijk adequate Eurydice. Haar spreek-, roep- en krijsstem is echter stukken beter dan haar zangstem. In de laagte gaat ze iets te vaak over op een soort onbestemd Sprechgesang, waardoor enkel een paar goede hoge noten overblijven. Jean-François Vinciguerra is een brullende Jupiter. Hun zoemend vliegduet is dan ook verleidelijk noch sexy. Maar er is gelukkig ook een ontdekking. Loïc Félix steekt als Pluton met kop en schouders boven iedereen uit met zijn heldere, aangename stem. Hij zingt ook met de meest duidelijke uitspraak van allemaal...

Publicatie: woensdag 27 december 2006 om 11:05
Rubriek: Operette