Lucia di Lammermoor in Parijs

De Parijse Opéra herneemt Lucia di Lammermoor in de meer dan tien jaar oude militaire turnzaalenscenering van Andrei Serban. Een hele reeks Lucia's heeft de afgelopen jaren in deze productie gestaan, van June Anderson, via Mariella Devia en Andrea Rost, tot Sumi Jo. En nu is het de beurt aan Natalie Dessay.

Natalie Dessay is een fenomeen. Ze combineert haar loepzuivere coloraturen met een diepe expressie, alhoewel de afstand in de gigantische zaal van de Bastille wel in haar nadeel werkt. Maar wat er te horen én te zien was, was fantastisch. Haar stem vult met het grootste gemak de zaal. Ze projecteert met de nauwkeurigheid en de focus van een laser, waardoor zelfs de zachtste pianissimo hoorbaar blijft tot diep in de zaal (ik zat op de laatste rij van de parterre). Daarenboven haalt ze nog allerlei fysieke toeren uit. De cabaletta van "Regnava nel silenzio" zong ze afwisselend staand en zittend op een schommel, terwijl die tot boven de orkestbak zwierde. Alle mogelijke prachtige trillers passeerden daarbij de revue. Tijdens haar waanzinscène gleed ze zelfs op haar buik van een trap, uiteraard zonder een noot te missen. Die waanzinscène werd trouwens uitgevoerd met de oorspronkelijke begeleiding van de mysterieus klinkende glasharmonica.

Na haar stemproblemen van vorig jaar, is ze helemaal terug. Hopelijk blijft ze van verder onheil gespaard. Voor wie het nog niet zou weten, ze komt op 8 mei naar het PSK.

Met een persoonlijkheid als Natalie Dessay op scène, bestaat het gevaar dat de andere zangers wat verloren lopen. Maar de Amerikaanse tenor Matthew Polenzani moest in niets voor haar onderdoen. Tot nu toe is hij vooral bekend in de VS, waar hij zowat de vaste Mozart-tenor van de MET is. Zijn Edgardo is eerste klas. Zijn grote homogene stem is ook tot de meest subtiele nuances in staat, zonder daarbij aan consistentie te verliezen. Op dit vlak, was zijn duet met Lucia in het eerste bedrijf om van te smullen. Ze lieten enkel een steekje vallen tijdens het stretta. Op het moment dat Natalie Dessay van de schommel sprong en ze samen tot een climax opbouwden, was de coördinatie even zoek. Maar hou deze zanger in de gaten.

Wat de andere zangers betreft, viel Ludovic Tézier me wat tegen als Enrico. In het eerste bedrijf klonk zijn stem nog wat ruw en ongepolijst. Maar in het tweedebedrijf, vond hij wel de gewenste belcantotoon voor zijn confrontatie met Lucia. Kwangchul Youn was daarentegen over de volledige lijn een prachtige Raimondo met een diepe en romige bas. De ovaties op het einde van de voorstelling (Dessay had na haar waanzinscène al een extra open doekje gekregen) waren overweldigend... en verdiend.

Publicatie: dinsdag 17 oktober 2006 om 08:58
Rubriek: Opera