Een totale Entführung in deSingel
Muziektheater Transparant opent zijn seizoen met een wereldcreatie van Een totale Entführung. Het is een bewerking van Mozarts Die Entführung aus dem Serail door Wim Henderickx (muziek) en Ramsey Nasr (tekst).
De muzikale bewerking van Wim Henderickx is het meest interessante aan deze productie. Hij reduceerde de orkestratie tot de dimensies van een "paleisorkest" (zoals hij het zelf noemt) van vijf strijkers en zeven blazers, die gerecruteerd werden uit de Beethoven Academie. Dit wordt nog aangevuld met twee Turkse trommen en een tamboerijn, waarvoor hij bijkomende tussenstukjes geschreven heeft. De voorstelling begint ook met zo'n percussie-stuk. De oorspronkelijke aria's zijn er nog grotendeels, al krijgen ze wel een andere kleur door de nieuwe orkestratie. En zelfs Bassa Selim krijgt nu iets te zingen. Alleen achtergebleven, besluit hij de voorstelling met een gevocaliseerde klaagzang... die ontaardt in geroep.
De aria's zijn nog altijd in het Duits, maar Ramsey Nasr heeft de dialogen ver- en hertaald. De gesproken teksten worden gesproken door acteurs. Enkel de twee Oosterse rollen - Osmin en Bassa Selim - worden niet ontdubbeld in een zanger en een acteur. Elk karakter spreekt in een andere taal/dialect. Bassa Selim (Najib Cherradi) spreekt Arabisch en een paar zinnen Nederlands en Frans. Osmin (Stefaan Degand) spreekt West-Vlaams, Pedrillo (Tom Dewispelaere) een of ander Antwerps dialect, Blonde (Annet Malherbe) is een Hollandse, Belmonte (Jan Decleir) en Konstanze (Els Dottermans) spreken allebei min of meer gekuist Antwerps. De teksten die Nasr hen in de mond legt, zijn vaak grof en denigrerend. De grappig bedoelde teksten zijn van een platvoers prepuberaal niveau, waar zelfs Jaques Vermeire zich voor zou schamen. Als dit het "niveau" van hedendaagse theaterteksten moet voorstellen, dan hoeft het voor mij niet.
Ook op vocaal vlak is er niet veel om opgetogen over te zijn. Dit moet zo ongeveer een van de slechtst gezongen voorstellingen zijn die ik ooit gehoord heb. Christian Baumgärtel heeft niet de vocale mogelijkheden om Belmonte te zingen. Rena Granieri zingt Konstanze met een irritant en lelijk vibrato. Haar coloraturen en hoge noten worden altijd op dezelfde manier gezongen... en uiteraard is haar uitspraak verschrikkelijk. Enkel een paar Italiaanse zinnen die ze er tussendoorgooit, zijn verstaanbaar. Stefaan Degand doet vanalles met de muziek van Osmin - vooral roepen en spreken - maar alles behalve zingen (en dan nog vaak naast de toon). Peter Gijsbertsen (Pedrillo) heeft een heel kleine stem. In de ensembles heeft hij veel problemen om tegen de rest op te boksen. Enkel in zijn lied "In Mohrenland gefangen war ein Mädel" zijn er aanwijzingen dat hij toch een gecultiveerde en elegante stem heeft... tot de rest van de bezetting, inclusief de acteurs, begint mee te brullen. Enkel Selma Harkink kan als Blondchen nog enigszins de schijn ophouden dat er een opera aan de basis van de voorstelling ligt.
Maar desalniettemin beloonde het publiek de volledige bezetting en het productieteam met een staande ovatie... zucht...
Publicatie: woensdag 13 september 2006 om 23:23
Rubriek: Opera