Pelléas et Mélisande in Berlijn

Eerder deze maand stond Pelléas et Mélisande op het programma van de Oster-Festspiele in Salzburg met de Berliner Philharmoniker onder leiding van Simon Rattle. Dezelfde voorstelling voerden ze ook op in hun eigen zaal... de Philharmonie van Berlijn, weliswaar in concertante uitvoering maar aan betaalbare prijzen.

Aanleiding om voor deze opera naar Berlijn te reizen was in de eerste plaats het debuut van Angelika Kirchschlager in de rol van Mélisande. Maar Simon Keenlyside als Pelléas klonk ook wel interessant. Verder zou Gerald Finley Golaud zingen, maar hij werd vervangen door Laurent Naouri. Kortom, een bezetting om van te watertanden.

Achter het orkest was een podium gebouwd waarop een semi-scenische uitvoering gegeven - ze zingen uiteraard allemaal zonder partituur - met elementen die ze ongetwijfeld uit Salzburg meegebracht hadden. Golaud dwingt bijvoorbeeld Mélisande op haar knieën tijdens de Absalon-scène. Tijdens het daaropvolgend tussenspel blijft Mélisande centraal op het podium staan en legt op het einde haar hand op haar buik, alsof ze dan haar kind voelt. Ook de interactie tussen Pelléas en Mélisande wordt uitgebreid uitgeacteerd. De blootvoetse Angelika Kirchschlager droeg zelfs de rode jurk - of anders een die er erg op leek - die ze in Salzburg droeg. De rest van de bezetting had echter hun clownpakjes ingeruild voor normalere concertkledij... wat Simon Keenlyside er echter niet van weerhield om in de loop van de voorstelling zijn vest uit te doen, zich te ontdoen van zijn das, mouwen op te stropen en de bovenste knoopjes van zijn hemd los te maken.

Zoals gezegd, was ik benieuwd naar wat Angelika Kirchschlager van Mélisande zou maken. In degelijk en redelijk goed Frans, maar met een soms geforceerde hoogte, zong ze een zeer persoonlijke en dramatische Mélisande. Het is een Mélisande die zeer goed lijkt te weten waar ze mee bezig is, haar eigen beslissingen neemt en zich niet in de slachtofferrol laat drukken. Simon Keenlyside is ondertussen een vaste waarde in de Pelléas et Mélisande-wereld. Maar ik vind dat zijn stem ondertussen iets te donker begint te worden om een perfecte Pelléas te zijn. Maar dramatisch is er zeker niets op aan te merken.

Maar de ster van de avond was voor mij Laurent Naouri. Hij heeft ook al talloze Golauds op zijn curriculum staan, o.a. in de Vlaamse Opera en twee jaar geleden ook nog in de Deutsche Oper. Hij werd wel aangekondigd als zijnde "indisponiert" maar daar heb ik niets van gemerkt. Zijn Franse uitspraak is perfect, elke letter is verstaanbaar... geen enkele andere zanger uit deze bezetting kan daaraan tippen, alhoewel Keenlyside dicht in de buurt komt. Zijn Golaud heeft autoriteit en uitstraling. Zijn stem is heerlijk donker en dreigend. Meer moet dat niet zijn.

Tenslotte, was ik iets minder gecharmeerd van de Geneviève en de Arkel. Anna Larsson brabbelt iets onverstaanbaars en met de briefscène doet ze niets. Robert Lloyd heeft wel de korrelige sonoriteit om te kunnen overtuigen als Arkel. Maar soms klinkt hij wat zwak (vooral in de scène met Mélisande). Yniold werd gezongen door een solist van het Tölzer Knabenchor, wiens naam trouwens niet bekend gemaakt werd... en hij leverde nog maar eens een argument waarom ik liever een (echte) sopraan in deze rol hoor.

Maar de drie protagonisten leverden voldoende compensatie om mijn Berlijn-weekend geslaagd van start te laten gaan.

Publicatie: zaterdag 22 april 2006 om 08:45
Rubriek: Opera