Stiffelio in Dortmund

Tijdens het KlangVokal Musikfestival Dortmund staan er ook een aantal concertante opera's op het programma. Gisteren kon ik zo Stiffelio horen in het Konzerthaus Dortmund.

Stiffelio

Ik heb het al vaker geschreven, maar het blijft een raadsel waarom operahuizen niet massaal Stiffelio opnemen in hun programmatie. Het is een prachtige Verdi-opera uit zijn middenperiode, met daarenboven een boeiend verhaal. In afwachting dat intendanten het licht zien, is zelfs een concertante opvoering een belevenis.

Het was wel een echt-concertante, waarbij een zanger meteen terug in de coulissen verdween als hij even niet moet zingen. Interactie tussen de zangers was onbestaande, uitgezonderd door de Stiffelio van dienst die wel wat theatraal leven in de brouwerij bracht. Theatraliteit en pathos kwamen ook van de jonge Italiaanse dirigent Lorenzo Passerini, die het WDR Funkhausorchester leidde met veel passie en enthousiasme... en na elke scène het applaus iets teveel uitmelkte. Een akoestisch goed idee was wel om voor het tweede en derde bedrijf het WDR Rundfunkchor op het tweede balkon op te stellen, zodat het in dialoog kon gaan met Jorg én het prachtig klinkende concertorgel van het Konzerthaus. Terwijl vaak kleinere orgeltjes gebruikt worden, is het echt overweldigend om een groot orgel te horen dat voor die zaal gebouwd is. Zeker in het derde bedrijf van Stiffelio was dat een onvergetelijke ervaring.

Angelo Villari is een Italiaanse tenor die de rol van Stiffelio met veel inleving en nog meer squillo zingt. In het eerste bedrijf - "Ah v'appare in fronte scritto" - is dat niet allemaal even subtiel, maar wel opwindend. De nuances zijn daarentegen wel aanwezig in het derde bedrijf als hij Lina confronteert, "Opposto è il calle che in avvenire". Pretty Yende blijft een raadsel voor mij, vooral hoe ze in alle grote operahuizen terechtkomt. De rol van Lina is sowieso een paar maten te groot voor haar, in het septet van het eerste bedrijf verdrinkt ze. Ze zingt met een heterogene stem, staalhard en kleurloos in de hoogte, een mezza voce wordt een fluisterpiano, haar Italiaans is onverstaanbaar, en in haar twee gebeden krijgt ze geen mooie egale lijn. Ze gaat volgende maand blijkbaar de Trovatore-Leonora zingen... ohimè!

Wel heel indrukwekkend was Insik Choi, des te meer omdat de aangekondigde Stankar "kurzfristig" heeft afgezegd en hij dus de hele rol op korte termijn heeft ingestudeerd. Hij zingt de rol met een prachtige, ronde en warme bariton, waarvan ik me kan voorstellen dat hij in lijn ligt met de oorspronkelijke Rossini-bariton waarvoor Verdi de opera geschreven heeft. Dat neemt niet weg dat een "echte" Verdi-bariton toch iets meer beet aan de rol kan geven. Maar Insik Choi geeft toch autoriteit aan het vader-dochter-duet van het eerste bedrijf, zingt "Lina, pensai che un angelo" met gevoel, en overtuigt met zijn piano-cultuur in de cabaletta "Oh gioia inesprimibile".

Publicatie: zaterdag 7 juni 2025 om 09:49
Rubriek: Opera