Falstaff in Luik

Falstaff is een van die opera's waar ik naar kan blijven luisteren... maar de opera van Luik was gisteren toch niet volledig uitverkocht voor deze nieuwe productie van Verdi's ultieme opera.

Alice, Falstaff, Meg

Er valt nochtans heel veel te genieten, om te beginnen de enscenering van Jacopo Spirei. Hij verplaatst de actie weliswaar naar de huidige tijd, maar de voorstelling heeft vaart - niet in het minst door een gezwinde Giampaolo Bisanti in de orkestbak - en is grappig zonder in slapstick te vervallen. Al meteen in de eerste minuten zakt de dikke Falstaff door de vloer van het herbergkamertje dat omkadert wordt door een vale Britse vlag. In de andere scènes krijgt het decor van Nikolaus Webern een ietwat surrealistisch tintje met zwevende huizen en binnenkamers die buiten staan.

Hij maakt van Dr Caius wel een jonge kerel, wat niet helemaal klopt met het libretto... Alexander Marev zingt de rol met een irritante tenor. Giulio Pelligra, een Fenton in een lederen kilt, klinkt zoetgevooisder, en zijn geliefde Nannetta wordt sprankelend neergezet door Francesca Benitez met een heerlijk lange adem. De andere lustige vrouwtjes zijn degelijk zonder meer: Carolina López Moreno breekt geen potten als Alice, Marie-Andrée Bouchard-Lesieur is wel een opvallend presente Meg Page, de versleten stem van Anna Maria Chiuri stoort niet al te veel als Mrs Quickly. Simone Piazzola zingt de half-bedrogen Ford met een robuuste Verdi-bariton.

Maar de ster van de avond is onmiskenbaar Pietro Spagnoli in de titelrol. Alle denkbare nuances en vocale kleuren passeren de revue, al klinkt zijn falsetto misschien wat te kinderlijk. Maar hij explodeert in zijn "Onore"-aria, en is frivool in "Quand'ero paggio". Het enige wat hij niet doet - zoals bv. José Van Dam indertijd wel kon - is ontroeren of meedeleven opwekken in "Mondo ladro". Desalniettemin een prachtige vertolking.

Publicatie: woensdag 6 maart 2024 om 17:33
Rubriek: Opera