Die Zauberflöte in het Théâtre des Galeries

Voor de zevende Mozartiade zijn Amadeus & Co verhuisd van het Martelarenplein naar de Sint-Hubertusgalerijen. Dit jaar hebben ze gekozen om Die Zauberflöte op te voeren.

Tamino (foto © Hugo Segers)

Het Théâtre Royal des Galeries heeft ook geen orkestbak en dus dirigeert Gabriel Hollander het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie achteraan op het podium. Ze worden enkel afgeschermd door vier lichte gordijnen, dat zijn tevens de enige decorelementen. De rest van de sfeer wordt gecreëerd door de belichting van Félicien Van Kriekinge en een paar projecties van bijvoorbeeld boomschaduwen. Goed gedaan is bijvoorbeeld de vuur- en waterproef, waarbij Tamino en Pamina onder een laken verdwijnen dat respectievelijk rood en blauw verlicht wordt en als vuurvlammen of watergolven opbollen... heel effectief en poëtisch mooi.

Zoals gewoonlijk regisseert Eric Gobin ook deze productie. Zonder indrukwekkende decorwissels kan alle aandacht naar de personenregie gaan. De drie hofdames transformeren tot de drie knapen (en later worden ze ook de boom waaraan Papageno zich wil verhangen), ongetwijfeld ingegeven om geen drie extra zangers te moeten voorzien, maar je kan er ook een dramaturgische draai aan geven. In mijn geest behoren de knaapjes tot de lichtwereld van Sarastro. Door deze rollen samen te voegen, ontstaat de indruk dat de wereld van de Königin der Nacht en die van Sarastro meer met elkaar verweven zijn.

Dat zie je ook in een aantal andere cruciale scènes. Als de Königin de dolk aan Pamina geeft om Sarastro te doden, dan is het niet Monostatos maar Sarastro zelf die de dolk onderschept (waarvoor wel wat gesproken teksten moeten sneuvelen). De Königin is ook aanwezig tijdens de proeven van Tamino en Pamina. Het lijkt erop dat Gobin de these onderschrijft dat Pamina ook de dochter van Sarastro is...

Papagena, Papageno (foto © Hugo Segers)

Het moet al erg mislopen in een Toverfluit als Papageno niet de show zou stelen. Damien Pass doet dat met verve. Naarmate de avond vordert, krijgt hij het publiek meer op zijn hand. Ik had de indruk dat er veel mensen in het publiek zaten die de opera voor het eerst zagen, en dan ook meeleefden tot hij uiteindelijk zijn Papagena gevonden had in de frisse sopraan van Marion Bauwens... leuk om zien. Daarnaast zingt Damien Pass ook een uitstekende vogelvanger en speelt hij de komische momenten met een perfect gevoel voor timing.

Het "ouderpaar" was ook goed bezet met Morgane Heyse als een bevlogen Königin der Nacht. In "O zitt're nicht" geeft ze goed uiting aan de wanhoop van de moeder die haar dochter verloren is, in "Der Hölle Rache" knetteren de coloraturen tot de (dunne) hoge fa's. Shadi Torbey is een vaste waarde bij de Mozartiade en kon dus niet ontbreken als Sarastro. Hij klinkt wat monoliet in "O Isis und Osiris", maar legt meer nuance in de plechtig vertolkte Hallenaria, onderbouwd met prachtige keldernoten.

In het duet met Papageno, "Bei Männern", maakte Gianna Cañete Gallo meteen een goede indruk. Haar lichte sopraan past beter in deze partij dan toen ze vier jaar geleden Konstanze zong. Maar "Ach, ich fühl's" blijft een heikele onderneming. João Terleira heeft wat tijd nodig om op te warmen, waardoor zijn Bildnisaria nog wat te vroeg op de avond komt. Zijn stem straalt wel in "Wie stark ist nicht dein Zauberton". Alles bij elkaar vormden ze een overtuigend koninklijk koppel.

Volgend jaar staat Mitridate op het programma...

Publicatie: zaterdag 17 juni 2023 om 10:46
Rubriek: Opera