Der Rosenkavalier in de Munt

Het is al meer dan 20 jaar geleden dat de Munt nog eens Der Rosenkavalier opgevoerd heeft. De nieuwe productie van Damiano Michieletto speelt stijlvol met het verloop van tijd.

Marschallin (foto © Baus)

In het mooie witte decor van Paolo Fantin gaat een extra theaterdoek open, waarna we binnenkijken in de slaapkamer van de Marschallin. In de achterwand is nog een identieke kamer waar andere versies van de Marschallin, zowel oudere als jongere, zichtbaar worden... bv. terwijl ze haar trouwjurk past. Als ze over de tijd filosofeert, "Die Zeit, die ist ein sonderbar Ding", wordt het voorplan vol klokken gezet. Heel mooi is het beeld als het begint te sneeuwen en ze met een glas probeert om de toekomstige "Schnee vom vergangenen Jahr" veilig te stellen.

Deze productie zit vol dergelijke mooie en poëtische beelden. Ook tijdens de tweede akte, als Octavian de roos aan Sophie presenteert, verschijnt hij omringt met grote witte ballonnen... alsof hij op wolken loopt. Valzacchi en Annina, een donker duo met ooglapjes, jagen in het derde bedrijf Ochs de stuipen op het lijf met zwarte raven - ala Hitchcocks "Birds". Ochs wordt dan weer uitgebeeld als een onbeschofte boer, die zich vergrijpt aan alles wat een rok draagt.

Ik hoorde gisteren de eerste bezetting met de uitstekende Michèle Losier in de titelrol. Sally Matthews is een degelijke Marschallin, haar Duits is al een stuk verbeterd, al komt haar vertolking soms wat hooghartig en gemaniëreerd over. Matthew Rose zingt Ochs met een verrassend kleine stem, die zeker voor de legendarische keldernoten tekortschiet. Ilse Eerens zong een frisse Sophie en Dietrich Henschel was voor een keer niet te hoekig als Faninal. Alles stond onder de muzikale leiding van Alain Altinoglu, die een stevige Rosenkavalier dirigeerde... die mij wat betreft toch iets meer Weense verfijning mocht hebben.

Publicatie: donderdag 3 november 2022 om 18:14
Rubriek: Opera