Il trittico in Essen

Net zoals de Munt, heeft ook de opera van Essen dit seizoen een nieuwe productie van Il trittico op de sporen gezet. Maar in tegenstelling tot de Munt, heeft de regisseur Roland Schwab gekozen voor een visuele eenheid voor de drie eenakters.

Suor Angelica (foto © Matthias Jung)

De ontwikkeling van de regie en het decor lijkt begonnen te zijn met de middelste opera Suor Angelica. Het decor van Piero Vinciguerra bestaat uit een podiumbrede en -diepe waterbak, waarin Suor Angelica enkeldiep rondwaadt. Daarboven hangt een spiegel zodat we in de zaal ook een bovenaanzicht zien. Rondom hangen witte licht-transparante gordijnen waarachter de andere zusters staan. Ze nemen niet deel aan de actie, Angelica hoort enkel hun stemmen in haar hoofd. Er is dan ook geen enkel interactie, zelfs niet met de Zia Principessa (koel en afstandelijk geportretteerd door Bettina Ranch). Om dit idee te laten kloppen, hebben ze dan bijvoorbeeld wel de scène waarin Angelica een zalfje tegen een bijensteekje maakt moeten knippen.

Het levert wel aangrijpend theater op, evenals een mooie slotscène als het water vol met kaarsjes drijft. In het water ligt ook het dode kinderlijkje van Angelica's zoontje (het doet denken aan het iconische beeld van het Syrische jongetje dat dood aangetroffen werd op een strand een paar jaar geleden). Angelica neemt het kindje tijdens "Senza mamma" in haar armen... onmogelijk om het daarbij droog te houden. Barno Ismatullaeva zingt daarenboven een aangrijpende Angelica met een opvallend dramatische inslag. Later vist ze wat zeewier uit het water om zelfmoord te plegen. Voor het slot scheuren de witte gordijnen open... zonder verschijning of verlossing.

Michele, Luigi (foto © Matthias Jung)

Schwab had ook het idee om Il tabarro meteen en zonder pauze te laten overgaan in Suor Angelica. Om dat mogelijk te maken, moest Il tabarro zich natuurlijk in hetzelfde waterdecor afspelen. De aanwezigheid van het kinderlijkje is hier ook te verklaren, aangezien het overlijden van hun kindje de relatie tussen Michele en Giorgetta vertroebeld heeft. Maar hier werkt een en ander minder goed, bijvoorbeeld omdat de Parijse couleur locale in het scènebeeld ontbreekt. Er wordt wel goed gezongen met een eveneens dramatische Francesca Tiburzi als Giorgetta en de robuuste Luigi van Sergey Polyakov. Bettina Ranch zorgt als Frugola voor een komische noot. Heiko Trinsinger is een vertrouwd ensemblelid in Essen en hij zingt een degelijke Michele, al heeft hij soms wat moeite om op te boksen tegen het orkest.

Zoals gebruikelijk, zingt hij op het einde van de voorstelling ook de titelrol in Gianni Schicchi. Deze rol zit hem als gegoten en hij blijkt ook over de nodige komische kwaliteiten te bezitten, inclusief een nasaal stemmetje voor Buoso Donati. Het wateroppervlak is nu dichtgelegd met een glazen vloer. Net zoals in de Munt begint de opera hier ook met een levende Buoso. Nadat hij zijn familieleden uitgelachen heeft, pleegt hij zelfmoord met een revolver... waarna de klassieke grappen en grollen de revue passeren om de avond met een glimlach af te kunnen sluiten.

Publicatie: maandag 25 april 2022 om 17:51
Rubriek: Opera