Siân Dicker en Matthias Hoffmann in Zeist

Het vieruurtje vandaag in Zeist bestond uit liedrecitals met twee jonge liedduo's die recent een prijs gewonnen hebben. Siân Dicker en Krystal Tunnicliffe waren vorig jaar de winnaars van het "Young Artist Platform" van het Oxford Lieder Festival, en Matthias Hoffmann en Lisa Ochsendorf wonnen in 2019 de ILFZ-prijs tijdens de IVC-wedstrijd.

(foto © Benjamin Ealovega)

De sopraan Siân Dicker en pianiste Krystal Tunnicliffe heb ik al een paar keer virtueel gehoord, tijdens zowel de najaar- als de voorjaar-sessie van het OLF. Ik keek er dan ook naar uit om vandaag hun charme en aanstekelijk enthousiasme in levende lijve mee te maken.

Het eerste wat opviel, is hoe bedrieglijk de virtuele wereld kan zijn. Via de streams had ik niet doorgekregen over welk breed dynamisch spectrum ze beschikt... van een mooi piano tot een geweldig fortissimo, dat soms wat overdonderend kan overkomen en waar nog wat aan gepolijst kan worden. Hoe dan ook, een en ander maakt dat ze in de vijf Sibelius-liederen (Opus 37) geen probleem heeft om bijvoorbeeld in het bekende Var det en dröm bovenop de dicht golvende pianobegeleiding van Tunnicliffe te gaan zitten.

Saint-Saëns werd tijdens het recente Oxford Lieder Festival uitgebreid gevierd (hij overleed 100 jaar geleden) en daarvan brachten ze ook een een paar liederen mee. Dickers trekt volledig de charmekaart in een goed uitgewerkte Suzette et Suzon. La sérénité kreeg een - jawel - serene uitvoering zonder nodeloze franjes bovenop een mooie klotsende piano. Tunnicliffes piano speelt ook de hoofdrol in de evocatie van Guitares et mandolines.

Net zoals Carolyn Sampson twee dagen eerder hadden ze ook Wolfs Mignon-Lieder uitgekozen. Ze legt een subtiele traan in haar stem voor Heiss mich nicht reden. Het Eingeweide-forte van Nur wer die Sehnsucht kennt werkte wat wild, maar het slot "... weiss, was ich leide" was wel ontroerend mooi. In So lasst mich scheinen en Kennst du das Land mist ze nog de diepgang die we wel hoorden bij Sampson. Ze sloten hun helft van het concert af met Muriel Herberts Children's Songs, zes miniatuurtjes over draaimolens, dikkopjes en konijntjes... heerlijk vertolkt.

(foto © Theresa Pewal)

De Oostenrijkse bariton Matthias Hoffmann en de pianiste Lisa Ochsendorf hadden een interessant programma opgebouwd, waarbij ze Mahlers Rückert-Lieder als kapstok gebruikten. Tussen twee Mahlerliederen hadden ze telkens twee andere liederen geschoven als epiloog/proloog op het vorige/volgende lied. Het publiek had dat spijtig genoeg niet zo begrepen en dus werd er lustig na elk tussengeschoven groepje geapplaudisseerd. Sfeer weg...

Hoe dan ook, Hoffmann zingt met een waanzinnig mooi timbre dat vooral in de laagte de kleuren van donker hout aanneemt. In de hoogte twijfelde zijn intonatie af en toe. Ik was ook onder de indruk van Ochsendorf die elk lied mee beleeft tijdens haar pianospel. De mooiste momenten kwamen in het midden, waar ze Ich bin der Welt abhanden gekommen geplaatst hadden en dat passend ingeleid werd door Morgen en dat opgevolgd werd door een even verstilde uitvoering van Hahns Paysage triste. Maar ook het inklemmen van Um Mitternacht tussen L'heure exquise en Wolfs Nachtzauber was een meesterzet.

In tegenstelling tot Siân Dicker heeft hij wel de kans gegrepen om een bisnummer te zingen. Met Wolfs Mörike-lied Zur Warnung liet hij een totaal andere kant van zich zien, waarbij hij de dronken artiest tot in de puntjes had voorbereid en dan ook perfect neerzette.

Publicatie: zaterdag 30 oktober 2021 om 23:20
Rubriek: Liedrecital