La forza del destino in Luik

Het moest ongetwijfeld een extra vinkje worden in zijn Verdi-portfolio. Maar door het vroegtijdig overlijden van Stefano Mazzonis di Pralafera werd zijn nieuwe productie van La forza del destino afgewerkt door Gianni Santucci.

Don Alvaro

In een opulent decor van Gary Mc Cann - de decorbouwers van de Luikse Opéra zullen overuren geklopt hebben - wordt de actie van Forza verplaatst naar het begin van de 20ste eeuw. Het eerste bedrijf doen denken aan een Spaanse Downton Abbey, de oorlogsscènes hangen ergens tussen de Eerste Wereldoorlog en de Spaanse Burgeroorlog. Hoe dan ook, is het een oer-klassieke enscenering zoals we ze gewoon zijn in Luik.

Rond 2000 verscheen Marcelo Alvarez op het internationale operapodium als één van de opvallende lyrische tenors, José Cura was een andere Argentijnse tenor uit die periode. De laatste jaren is het wat stil geworden rond hem, waardoor ik de indruk had dat zijn carrière stilaan aan het wegdeemsteren was... tot hij nu plots verschijnt in Luik als Don Alvaro. Zijn tenor klinkt nog altijd fantastisch mooi en homogeen met een schitterende hoogte. Maar tot het derde bedrijf lijkt hij wel heel voorzichtig te zingen. In het derde bedrijf komt dan zijn grote aria "O tu che in seno agli angeli", waar hij een prachtig evenwicht vindt tussen recitatief, arioso en mooie legato frases. Nadien leek er een gewicht van zijn schouders te vallen en zong hij vrijer met een aangrijpende bijna-sterfscène van "Solenne in quest'ora".

Padre Guardiano, Leonora

Ik kan minder positief zijn over de Leonora van Maria José Siri, die een heel wisselvallige prestatie neerzette. In de herberscène verdrinkt ze in het koor. De smeekbede "Madre, pietosa Vergine" klinkt meer als een wraaklustige Abigaille. De trage opwaarste loopjes in de scène met Padre Guardiano eindigen systematisch te laag. Maar daar staat tegenover dat ze een uitstekende "La Vergine degli angeli" zong om het deel voor de pauze af te sluiten. "Pace, pace" was een beetje vanalles, van een driekwart messa di voce "Pace" tot veel forte op ongepaste momenten. Ik had constant het gevoel dat ze buiten haar vak stond te zingen, ondanks het feit dat ze blijkbaar al meer dan 100 Aida's op haar palmares heeft.

In de loop van de avond, groeide Simone Piazzola in de rol van Vargas. De studentikoze "Son Pereda" zong hij weliswaar met een mooie warme bariton, maar met weinig slagkracht. Maar zijn stem groeit verder tijdens de scène met Don Alvaro, afgerond met een goede "Urna fatale" en een spectaculaire cabaletta "Egli è salvo", inclusief een explosieve slotnoot die je ook van Leo Nucci zou verwachten. Maar de ster van de avond was voor mij toch Michele Pertusi als Padre Guardiano. Hij brengt rust in elke scène, zingt met een feilloos stijlgevoel en tekstvertolking... en evenaart op dit vlak bijna Ferruccio Furlanetto.

Publicatie: donderdag 23 september 2021 om 18:51
Rubriek: Opera