Olivia Boen in Londen*

Voor het laatste liedrecital van het jaar trok ik - uiteraard - weer virtueel naar Londen voor een recital met de sopraan Olivia Boen en pianist Nigel Foster.

He That Dwells in Shadows is weer een fascinerend programma van het London Song Festival, waar deze keer de muziek van Ivor Gurney centraal staat. Gurney is een componist die je heel af en toe wel eens tegenkomt, maar waarover ik voor het eerst meer gehoord heb tijdens het recente Oxford Lieder Festival tijdens Solace in Nature. Het beproefde recept waarbij de liederen afgewisseld werden met voorgedragen teksten - door David Mildon - die min of meer een rode draad doorheen Gurney's biografie vormden. Olivia Boen zingt de liederen met een schitterende lyrische sopraan, duidelijke tekstvertolking en goede expressiviteit.

Gurney was een fervente wandelaar in zijn geliefde Gloucestershire en het eerste deel van het recital is dan ook eerder pastoraal getint met bijvoorbeeld Desire in Spring als openingslied. Gurney's tijd in Londen, terwijl hij studeerde aan het Royal College of Music, wordt geïllustreerd met een aantal "muziekliederen", zoals The Singer waarvan de middelste strofe treffend het gevoel weergeeft dat we tegenwoordig zo vaak missen:

And the movement of the merry or plaintive keys
Sounds in the silent air.
Till the listener feels the room no more
But only music there.

Maar ook in Londen blijft Gurney dromen over Gloucestershire met Dinny Hill, de lange wandelingen die hij maakt met Walking Song en passioneel vertolkte mijmeringen over Love shakes my soul, natuurschilderingen als Nocturne of Bright Clouds, tot de originele verklanking van geuren in Scents. Het eerste deel werd afgesloten met een groot lied I will go with my father a-ploughing, expressief neergezet door Olivia Boen.

Na de Grote Oorlog komt de tweede fase van Gurney's leven. In 1922 wordt hij krankzinnig verklaard en verblijft hij onder andere in het City of London Mental Hospital Dartford tot zijn dood, vijftien jaar later. De toon van de liederen die we nu te horen krijgen verandert met een hartverscheurende World Strangeness of het dramatische The World's Great Age Begins Anew. Maar Gurney blijft componeren... en gedichten schrijven, die op hun beurt ook weer getoonzet werden. Zo componeerde Finzi Only the wanderer vol verstilde melancholie, of het eerder dramatische The songs I had van John Jeffreys. Gurney zelf componeerde met Western Sailors een ode aan de Severn, de Engelse rivier die ook langs Gloucester stroomt.

Het schrijnende Lights Out sloot het recital af. Een recital dat de ideale introductie is voor wie wat meer van en over Gurney wil horen...

Publicatie: woensdag 30 december 2020 om 11:29
Rubriek: Liedrecital