Ashley Riches in Oxford*

Vandaag is het dagthema van het Oxford Lieder Festival de natuur. Het eerste recital van de dag paste met Die schöne Müllerin goed in dat thema. De uitvoerders waren Ashley Riches en Sholto Kynoch.

Ik heb Ashley Riches voordien nog maar één keer gehoord, tijdens een duo-recital op het Buxton Festival. Zijn bariton neigt soms richting bas-bariton, maar dat hoeft uiteraard geen belemmering te zijn. Zijn vertolking hinkt soms op twee, of meer, benen. Soms produceert hij een mooie intieme klank, dan gaat hij de expressionistische toer op met dikke onderlijningen. Een constante is een overdaad aan kleuren... ook in het pianospel van Sholto Kynoch trouens met een zenuwachtig springerig staccato in Der Neugierige, een onverwachte hartslag in Ungeduld en natuurlijk de klokjes in Die liebe Farbe.

Riches maakt soms verrassende keuzes, zoals in Am Feierabend. Met zijn bariton is het uiteraard een makkie om een goede Meister uit te beelden. Voor de Müllerin schakelt hij aanvankelijk over naar een passende voix mixte. In de herhaling van de slaapwelwens wordt hij echter sarcastisch. Moet dit de molenaarsknecht voorstellen die vlak voor zijn dood terugdenkt aan deze scène ? Op zich is dat een mogelijke interpretatieve keuze, maar hij trekt dat wel niet consequent door in de rest van de cyclus. Dat bijtend sarcasme komt ook nog eens terug in Die böse Farbe als hij de groene natuur bespot.

De meest extreme tegenstellingen komen op het moment dat de jager op het toneel verschijnt. In Mit dem grünen Lautenbande geeft hij eerst nog de mooist denkbare liefdesverklaring aan "das Grün". Het contrast met een bijtende Der Jäger had niet groter kunnen zijn. In Eifersucht und Stolz haalt hij vervolgens alle mogelijke lelijke klanken uit de kast om zijn woede en frustratie de vrije loop te laten.

Alles bij elkaar was het een onderhoudende Müllerin, zij het met een paar vraagtekens.

Gisteren waren we nog te gast in de botanische tuin van Oxford waar liederen over rozen besproken werden. Vandaag werd dat verder gezet in het Oxford Arboretum voor een lezing over "Solace in Nature". Je zou dan verwachten dat ze het na de rozen over bomen zouden hebben, maar de lezing ging over de invloed die de natuur op het mentaal welzijn kan hebben, en dan in het bijzonder met betrekking tot de componist Ivor Gurney.

Gurney heeft tijdens de Eerste Wereldoorlog een tijd in de loopgraven van Ieper gezeten. Tijdens die periode gebruikte hij zijn herinneringen aan de natuur van Gloucestershire om te vechten tegen de horror van de oorlog. Hij heeft de oorlog overleefd, maar was zo depressief dat hij de rest van zijn leven opgesloten werd in een psychiatrische instelling. Daar heeft hij nog massa's muziek geschreven... officieel zijn er maar een stuk of 90 liederen van hem gepubliceerd, terwijl er nog honderden meer liggen te wachten.

Uiteraard werden dan ook een aantal liederen van Gurney uitgevoerd. Dat gebeurde door de mezzo Marta Fontanals-Simmons en pianiste Lana Bode. Ze begonnen echter met Schumanns Mein Wagen rollet langsam, gezongen met een wat hese stem. De drie Gurney-liederen gingen van het pre-oorlogse Sleep, geschreven toen hij nog een student was, tot het ontroerende Lonely Night. Er werd afgesloten in de Tweede Wereldoorlog met War van Dominick Argento.

Publicatie: vrijdag 16 oktober 2020 om 17:29
Rubriek: Liedrecital