Ashley Riches en Katherine Broderick in Buxton

Het liedrecital gisteren was een duo-recital met bas-bariton Ashley Riches en sopraan Katherine Broderick. Aan de piano zat Simon Lepper.

(foto © Debbie Scanlon)

Het recital begon met Britten-bewerkingen van Purcell. Job's Curse is als donker als je je maar kan indenken en misschien een wat vreemde keuze om een recital mee te beginnen: qua sfeer doet het wat denken aan Schuberts "Prometheus". Britten bewerkte het waarschijnlijk voor Pears maar naar mijn gevoel vraagt het lied het gewicht van een diepere stem. Ashley Riches heeft een dergelijke stem met veel kleur en een stevige techniek zodat hij nooit in de problemen komt.

Katherine Broderick heeft ook een grote stem. En alhoewel ze al een Siegfried-Brünnhilde achter de kiezen heeft, blijkt dat geen probleem te zijn om Music for a while met de nodige lichtheid te zingen. Het Purcell/Britten-blokje werd afgesloten met het duet Sound the trumpet.

Na deze voorstelling van beide zangers, zongen ze elk een groepje liederen.

Broderick zong vier liederen uit het Opus 10 van Strauss. Ze begon mooi met Die Nacht, maar die Die Georgine werd platgewalst door haar gigantische stem. Zelfs in Allerseelen haalt ze te vaak haar operaforte boven in plaats van kleur te gebruiken om nadruk aan te brengen. Zueignung kan een dergelijke behandeling wel beter verdragen.

Riches keerde terug naar het Engelse repertoire met de Finzi-cyclus Let us Garlands Bring met vijf liederen op teksten van Shakespeare. Met een souvereine stem begon hij met een doorleefde Come Away, Death en eindigde hij met een dartele vertolking van It Was a Lover and His Lass. Het was trouwens het enige deel van het recital dat zonder partituur gezongen werd en dat versterkte ook zijn contact met het publiek.

Ze sloten het recital af zoals ze het begonnen waren, met Britten en meer bepaald een selectie uit zijn Folk songs, waarvan ik de meeste liederen nog nooit gehoord had. Riches nam de meer ballade-achtige liederen voor zijn rekening, zoals The plough boy of The Lincolnshire poacher. Ook deze liederen werden uitstekend uitgevoerd, al hadden ze iets meer spontaneïteit kunnen meekrijgen. Broderick hield het bij de serieuzere liederen zoals There's none to soothe. Het was trouwens opvallend dat ze in deze Engelse liederen minder de neiging heeft om haar stem op te blazen. Ze zongen ook nog twee keer samen, eerst met een intense The trees they grow so high... een lied dat onbegeleid begint, opbouwt tot een climax en traag terug afbouwt tot in stilte: mogelijk één van de mooiste Britten-liederen die ik ooit gehoord heb. Ze eindigden met de grappige dialoog van The deaf woman's courtship.

Wat ik van dit recital onthoud, is dat Ashley Riches een naam is om te onthouden...

Publicatie: donderdag 19 juli 2018 om 09:16
Rubriek: Liedrecital