Louise Alder in Leeds* en Siobhan Stagg in Wigmore Hall*

Voor het tweede recital van Leeds Lieder had Joseph Middleton de sopraan Louise Alder uitgenodigd voor een Duits-Russisch programma.

Ze begonnen met een uitstekende uitvoering van Griegs Sechs Lieder Opus 48. Een opvallend trage, maar mooi verinnerlijkte Dereinst, Gedanke mein wisselde af met een opgewekte Lauf der Welt of een aangrijpende, misschien iets te tranerige, Zur Rosenzeit en een passionele Ein Traum. In Rachmaninovs zes liederen van zijn Opus 38 lopen de emoties weer hoog op in Noch'yu v sadu menya. Ze vertrappelte de delicate Margaritki wel een beetje. Strauss' Vier letzte Lieder vormden het slotstuk. Het zijn sowieso niet mijn favoriete liederen, maar de eerste twee liederen gingen goed. Beim Schlafengehen klettert wat omdat ze niet echt in de hoogte boven de piano kon of wilde uitzweven. Maar een verstilde Im Abendrot met een mezza voce "Ist dies etwa der Tod" en nog een paar speelse leeuweriken in de piano zorgden toch voor een mooi einde. Voor het bisnummer bleven ze bij Strauss met Allerseelen, toepasselijk in deze tijd van het jaar.

De "Young Artist" in Leeds was vandaag de Nieuw-Zeelandse Benson Wilson. Hij zong enkel Engelse liederen wat zijn sterkte is als liedzanger, zoals een paar weken geleden in Oxford al bleek. Zo kroop hij eerst in de huid van Herbert Howells' treurende King David die zijn verdriet herkent in de zang van de nachtegaal. Nadien volgden drie Shakespeare-liederen van Finzi. Hij charmeerde met Who is Sylvia? en betoverde met Fear no more the heat o' the sun om te eindigen met het gezwinde It was a lover and his lass. Tot slot volgde als een soort bisnummer een Maui War Song.

In tijden van online-concerten kan de afstand tussen Leeds Town Hall en Wigmore Hall overbrugd worden met twee muisklikken. Oorspronkelijk zouden Claron McFadden en Alexander Melnikov optreden, maar omwille van reisbeperkingen hebben ze moeten annuleren. Ze werden vervangen door de Australische sopraan Siobhan Stagg en de pianist Jonathan Ware.

De eerste indruk van Siobhan Stagg was niet al te best. Haar lichte sopraan heeft weinig kleur en ze klonk enigszins verkrampt. Ze begon met vier Beethovenliederen, maar er ging weinig bezieling van uit, tekstvertolking was ver te zoeken. Ook in een lied als Adelaide lijkt ze meer te denken aan hoe ze de noten moet plaatsen dan hoe de tekst over te brengen. Haar Schubert was niet veel beter. Je ziet wel allerlei emoties in haar gezicht tijdens Gretchen am Spinnrade, maar dat reflecteert zich niet in haar stem. En net toen ik begon te overwegen om de zaal te verlaten, kwam de omslag bij Erlkönig. Plots dacht ze eraan om de drie karakters een eigen stem te geven, wat ze dan ook deed. Dat had dan blijkbaar iets losgemaakt, want diezelfde expressiviteit trok ze door in de Ariettes oubliées van Debussy. Of misschien liggen Franse mélodies haar gewoon beter...

Publicatie: vrijdag 30 oktober 2020 om 22:00
Rubriek: Liedrecital