Un ballo in maschera in Münster

Ik was gisteren voor het eerst in het Theater van Münster voor één van mijn favoriete Verdi-opera's... Un ballo in maschera.

Renato, Oscar (foto © Oliver Berg)

Bij het begin van de voorstelling zien we links vooraan een typische zangersloge met spiegel en kostuums: het is de loge van Riccardo. De regisseur Marc Adam ensceneert Ballo als de repetitie van de opera. Je ziet Riccardo of Oscar af en toe een tekstboek raadplegen. Sommige scènes - bijvoorbeeld de Ulrica-scène - lijken wel al goed gerepeteerd en zijn ook volledig in kostuum. Een en ander maakt dat het een vrij klassieke productie is.

De bezetting was grotendeels uit het eigen ensemble bezet en dat is behoorlijk goed gelukt. Garrie Davislim zingt Riccardo met een eerder lyrische tenor die in de hoogte wat kleurloos wordt. De voorziene Amelia was ziek en werd vervangen door een sopraan wier naam ik niet helemaal verstond. Hoe dan ook, ze snijdt met een grote stalen stem dwars door het orkest. Het onverwacht inspringen had ook een paar begrijpelijke problemen, zoals een vergeten repliek of een paar geïmproviseerde noten op het einde van "Ma dall'arido stelo divulsa".

Filippo Bettoschi was een indrukwekkende Renato, nobel in "Alla vita che t'arride" en dramatisch in "Eri tu". Monika Walerowicz zong een uitstekende Ulrica met een homogene stem. De coloratuursopraan Marielle Murphy was een atypische Oscar met iets meer donkere kleuren dan het gebruikelijke zilver dat je in deze rol verwacht...

Publicatie: vrijdag 27 december 2019 om 09:19
Rubriek: Opera