Norma in Frankfurt

De opera van Frankfurt herneemt momenteel de Loy-productie van Norma die een jaar geleden in première ging.

Norma, Pollione (foto © Barbara Aumüller)

Christof Loy heeft een vrij eenvoudig scènebeeld bedacht in een houten doos, ontworpen door Raimund Orfeo Voigt. Die ruimte zou een schuur of een achterzaal kunnen zijn waar Norma de vastberaden leidster is van een al dan niet legale sekte. Hoe de Romeinen daarin passen, is niet helemaal duidelijk. Maar Loy richt zijn aandacht vooral op de karaktertekening van Norma. Met Elza van den Heever heeft hij daarvoor de perfecte vertolkster.

Ze is een echt podiumbeest dat met tomeloze energie alle emoties van Norma doorleeft en daarnaast ook behoorlijk goed zingt. Haar "Casta Diva" wordt van begin tot einde als een intiem gebed vertolkt met een constant mezza voce dat nooit boven mezzo-piano uitkomt. Voor het pure coloratuurwerk van de cabaletta "Ah, bello a me ritorna" schiet ze nog wat te kort met loopjes die meer op portamenti lijken. Als ze Polliones ontrouw ontdekt, verandert ze in een ware furie... het type dat je niet in een donker steegje wil tegenkomen. Die wraaklust komt tot een hoogtepunt in het duet met Pollione "In mia man alfin tu sei". Maar tussendoor zingt ze nog een hartverscheurende "Teneri, teneri figli". Een complete vertolking waarbij je constant naar adem zit te happen en je afvraagt wat er nog allemaal gaat komen.

Op minstens hetzelfde niveau vertoeft de Adalgisa van Dshamilja Kaiser, die eerder dit seizoen nog een fenomenale Ortrud in Bonn was. Ze zet slechts een fractie van haar gigantische stem in, waardoor je heel de tijd die massieve reserve voelt in haar gebed "Sgombra è la sacra selva" of het ontroerend duet "Mira, o Norma". Stefano La Colla kennen we van zijn recente Enzo in de Munt. Hij is een stralende Pollione met veel Italiaans vuur. Hij geeft een rechttoe-rechtaan-vertolking waar weinig plaats is voor nuance in "Meco all' altar di Venere". Opwindend is het wel, maar in de cabaletta "Me protegge, me difende" zit hij aan de rand van zijn stem. James Creswell zong tenslotte Oroveso met een mooie ronde bas.

Publicatie: vrijdag 21 juni 2019 om 08:26
Rubriek: Opera