Les pêcheurs de perles in Antwerpen

Het theatercollectief FC Bergman heeft voor zijn operadebuut Les pêcheurs de perles uitgekozen. Hun concept-productie en de zwabberende vocale bezetting konden me niet helemaal overtuigen

Leila, Nadir (foto © Annemie Augustijns)

FC Bergman verplaatst de handeling naar een bejaardentehuis waar Nadir en Zurga verblijven. Als Leila arriveert, komen de herinneringen terug boven. Voor de jongere versies van Leila en Nadir hebben ze twee dansers geëngageerd. De twee versies komen ook terug in het decor. Op een draaiplateau zien we aan één zijde het bejaardentehuis, aan de andere zijde een strand met een gigantische overslaande golf.

Oppervlakkig gezien is hun idee niet zo heel ver gezocht. Het probleem is dat het niet altijd werkt. Vooral het eerste bedrijf slaat nergens op, tenzij je de tekst niet volgt. Het tweede bedrijf met vooral het liefdesduet van Leila en Nadir is dan weer wel goed. Op het einde van het liefdesduet vervelt Leila - en dat kan je héél letterlijk nemen - tot haar jonge versie. Nourabad speelt ondertussen de jonge Zurga en in het derde bedrijf beginnen de twee versies door elkaar te lopen.

Tijdens het liefdesduet wordt voor de nodig afleiding gezorgd door de twee naakte dansers, waardoor het minder opvalt dat er niet echt fantastisch gezongen wordt. We hebben in het verleden al mooie dingen gehoord van Charles Workman, vooral in de Munt. Maar voor Nadir klinkt zijn stem niet voldoende fris meer. De hoge zanglijn van het beroemde duet "Au fond du temple saint" klinkt problematisch. Hij zingt "Je crois entendre encore" wel mooi mezza voce met aanvaardbare hoge ivresse-noten, al laat hij de traditionele herhaling van "charmant souvenir" op het einde van de aria achterwege.

De sopraan van Elena Tsallagova is wat harder geworden, met topnoten die niet altijd zuiver zijn. Haar Frans is amper als dusdanig te herkennen, maar ze laat wel een paar mooie trillers horen. De opera wordt trouwens zonder pauze uitgevoerd, waardoor haar twee aria's - "O Dieu Brahma" en "Comme autrefois" - quasi meteen na elkaar kwamen. Die pauzeloze voorstelling brengt vooral Stefano Antonucci in de problemen. Zijn Zurga klinkt aanvankelijk wel robuust. Maar tegen dat hij in het derde bedrijf bij "L'orage s'est calmé" aanbeland is, heeft hij geen stem meer.

Publicatie: zaterdag 15 december 2018 om 10:13
Rubriek: Opera