Il trovatore in Luik

In Luik openen ze het seizoen met Il trovatore. Ze doen dat met een herneming van de productie van Stefano Vizioli, die zeven jaar geleden in hun circustent te zien was.

Azucena (foto © ORW)

Soms vraag ik me af hoe de Luikse intendant het klaarspeelt om een wereldster als Violeta Urmana naar Luik te krijgen. Na haar Azucena in Amsterdam, bevestigt ze haar absolute suprematie in deze rol. Haar stem blijft fantastisch klinken, van machtige alttonen tot stralende sopraannoten en alles wat ertussen ligt... één overweldigende stroom homogene klank waarmee ze perfect Azucena gestalte kan geven. Heel haar zigeunersscène vanaf "Stride la vampa" tot het einde van die scène is de reis naar Luik al waard. Idem dito voor het laatste bedrijf als ze met "Ai nostri monti" kan ontroeren.

Dat heeft ook deels te maken met de Manrico van Fabio Sartori. Hij is niet de meest subtiele zanger, meer de strijder dan de romantische troubadour, maar hij heeft een stem met veel squillo wat sowieso voor opwinding zorgt. Hij heeft het soort stem waarbij je vanaf de eerste noot het gevoel hebt dat hij geen problemen gaat tegenkomen. Ook de beroemde cabaletta "Di quella pira", inclusief de geïnterpoleerde hoge slotnoot, doet het bloed sneller stromen.

Yolanda Auyanet is een nieuwe naam voor mij. Ze heeft het potentieel om een goede Leonora te worden. Ze heeft een heerlijk timbre met de juiste spinto-kleuren voor Leonora. Maar in al haar aria's en cabaletta's zijn er altijd wel kleinigheden die misgaan, van een triller die er niet altijd goed uitkomt, een loopje met een kwakkelend staccato of een gevecht met dirigent Daniel Oren over het tempo. Het enige wat me stoort, zijn haar topnoten die altijd forte gezongen worden, terwijl ik in een aria als "D'amor sull'ali rosee" ook zwevende piano-noten wil horen. Hoe dan ook, is ze een zangeres om in de gaten te houden. Ze komt later dit seizoen trouwens naar de Munt voor Robert le diable.

De misbezetting in deze productie was Mario Cassi als Luna. Hij blijft essentieel een lyrische bariton die een groot volume kan produceren - een beetje zoals Peter Mattei - maar dat maakt hem nog geen Verdi-bariton. Daarvoor beschikt hij niet over de de nodige kern in zijn stem, of de doorslagkracht in de hoogte. Zeker voor wie indertijd Giovanni Meoni gehoord heeft, is het verschil evident.

Publicatie: woensdag 26 september 2018 om 16:12
Rubriek: Opera