Idomeneo in Buxton

In tegenstelling tot Tisbe en Alzira behoort Mozarts Idomeneo ondertussen wel tot het standaardrepertoire. Het was tevens de afsluiter van mijn weekje op het Buxton Festival.

Idomeneo (foto © Richard Hubert Smith)

Regisseur Stephen Medcalf was verantwoordelijk voor een vrij traditionele enscenering. Isabella Bywater had een eenvoudig decor ontworpen: twee muren met wat vensters en deuren, daarvoor een berg strandzand... ongetwijfeld een Grieks strand waarop Idomeneo aanspoelt of Idamante met het zeemonster vecht. Een interessant idee was hoe Idomeneo bezeten wordt en het Orakel via hem spreekt. De personenregie was goed en dat reflecteerde zich ook in de behandeling van de recitatieven, die bij alle zangers de kern van hun acteerwerk was.

De bezetting werd aangevoerd door Paul Nilon als Idomeneo. Hij heeft de ideale Idomeneo-tenor met licht baritonale kleuren. Hij zingt een spectaculaire "Fuor del mar", met zelfs iets dat op een triller leek. Tegen het begin van het derde bedrijf begon zijn stem wel vermoeid te klinken, maar hij vond een tweede adem om met "Torna la pace" de troon over te dragen aan zijn zoon. Heather Lowe zong een schitterende Idamante met voorbeeldige Mozartlijnen en een egale mezzo die ze nooit forceert.

Rebecca Bottone was een wisselvallige Ilia. Haar openingsaria "Padre, germani, addio" was een mooie bekroning na een intens en lang recitatief. "Se il padre perdei" zingt ze dan weer met de typische barokstijl... blank inzetten (niet altijd op de toon) en dan voor het eind van de frase het vibrato laten opkomen. Na een paar keer wordt het wel heel voorspelbaar. Madeleine Pierard was een catastrofale Elettra. Ze zingt constant op haar keel, intonatie is te vaak twijfelachtig. Halverwege haar eerste furie-aria "Tutte nel cor vi sento" klonk ze al hees en "D'Oreste, d'Ajace" was een ramp.

Publicatie: zondag 22 juli 2018 om 10:00
Rubriek: Opera