Il prigioniero en Das Gehege in de Munt

Il prigioniero en Das Gehege zijn twee eenakters van elk ongeveer drie kwartier lang die ik nog nooit gehoord had. De Munt brengt ze nu samen in een dramatisch tweeluik, geregisseerd door Andrea Breth en met Franck Ollu in de orkestbak.

il carceriere, il prigioniero (foto © B. Ulhig)

In de twee opera's staat gevangenschap en vrijheid centraal. Bij Luigi Dallapiccola leeft de Gevangene in de hoop dat hij bevrijd wordt, maar hij wordt uiteindelijk toch geëxecuteerd na een finale ontmoeting met de Grootinquisiteur. Wolfgang Rihm zet dan weer het slot van het toneelstuk "Schlußchor" van Botho Strauß op muziek als een lange monoloog voor een vrouw, Anita, die in de dierentuin een adelaar vrijlaat en hem dan toch aan stukken scheurt. De muziek van Dallapiccola vond ik niet het meest boeiende, het feit dat ik af en toe wegdommelde is een veeg teken. Rihms opera was een stuk boeiender.

Het scènebeeld wordt gedomineerd door kooien van decorontwerper Martin Zehetgruber: een gesloten verroeste kooi voor de gevangene, een afsluiting van vier meter hoog voor de adelaar. Andrea Breth heeft eerder vooral met haar productie van Jakob Lenz gescoord en het is op deze weg dat ze verder gaat, minder dan bijvoorbeeld "haar" La traviata.

Il prigioniero krijgt een vrij statische enscenering. Regelmatig gaat het licht uit en krijgen we nadien weer een nieuwe pose. Het komt allemaal nogal gefragmenteerd over en dat aan-uit-effect werkt op de duur op mijn zenuwen. In Das Gehege gebeuren de overgangen dan weer met stroboscoopeffecten.

Anita (foto © B. Ulhig)

Georg Nigl kennen we uiteraard al van andere Muntproducties, zoals Jakob Lenz. Er mag dan wel een stuk af zijn van zijn stem, maar voor rollen als "il priogioniero" kan hij dat compenseren door zijn theatrale inleving. John Graham-Hall zingt zijn bewaker met variabele stem die nog vrij goed klinkt in de Sprechgesangachtige momenten, maar die een vrij breed vibrato ontwikkelt in de lyrische passages.

Angeles Blancas zingt in de Proloog van Il prigioniero de rol van de moeder. Ook hier horen we een wisselende stem met enerzijds kleurloze lage noten met opvallend weinig borststem. Op bepaalde momenten zingt ze zonder vibrato, het is niet geheel duidelijk of dat bewust is of niet... het klinkt in alle geval niet echt mooi. Als Anita zet ze wel een indrukwekkende prestatie neer, al is het maar op het vlak van pure uithouding.

Publicatie: vrijdag 19 januari 2018 om 17:00
Rubriek: Opera