Medea in Wexford

Na zes jaar ben ik nog eens in Wexford voor hun jaarlijks operafestival, dat ondertussen aan zijn 66ste editie toe is. Het Festival staat bekend voor haar programmatie van onbekende opera's, alhoewel de openingsproductie - Cherubini's Medea - toch geen echte rariteit meer is.

Glauce (met fles), Medea

De regie was in handen van Fiona Shaw. Ik ken haar vooral als een geweldige actrice (o.a. van haar optredens met wijlen Susan Chilcott), maar ze heeft ook al een paar operaregies op haar naam staan. Ze heeft de rol van Medea zelf ook al gespeeld in de tragedie van Euripides, dus zou je denken dat ze de geschikte persoon is om Medea te ensceneren... Ik had echter constant de indruk dat ze teveel bagage heeft en er zaken bijsleurt die de grote lijn verdoezelen.

Ze plaatst het verhaal in onze tijd. Het eerste bedrijf speelt zich af in een fitnesszaal waar Glauce zich voorbereidt op haar huwelijk met Giasone. De twee andere bedrijven spelen zich af in de huiskamer van Medea, waar constant met kinderbedjes en speelgoed gezeuld wordt. In het midden van haar living staat een grote rots. Dat zou verwijzen naar haar broer die ze vermoord heeft om het gulden vlies te veroveren voor Giasone. Dat gulden vlies is ook altijd wel ergens aanwezig onder de vorm van een schapenvacht. Haar vermoorde broer zit ook regelmatig op die rots... vooral op het einde als hij en Medea de twee vermoorde zoontjes (verstikt onder een kussen) meenemen.

De bezetting werd gedomineerd door een indrukwekkende Lise Davidsen als Medea. Deze Noorse sopraan heeft een gigantische stem die op het einde van een uitputtende avond nog even fris klinkt als in het begin. Maar voor een rol als Medea is meer nodig dan puur vocale krachtpatserij. Ze zal ongetwijfeld nog groeien in de rol, maar momenteel geeft ze nog geen echt doorleefde vertolking en kon ze me nooit ontroeren.

Het feit dat ze nog maar amper 30 jaar oud is, zal daar ook wel in mee spelen. Ik hoop vooral dat ze nog tijd krijgt om te rijpen, want het staat in de sterren geschreven dat ze binnen afzienbare tijd voor Brünnhilde en andere Elektras gevraagd wordt.

Sergey Romanovsky was een goede, zij het wat kleurloze, Giasone. Ruth Iniesta moet het als Glauce vooral van haar volume hebben met schetterende hoge noten die mijn trommelvliezen net niet lieten scheuren. Adam Lau zong een goede Creonte. Maar ik was nog het meest gecharmeerd door Raffaella Lupinacci, die Neris zong met een elegante en stijlvolle mezzo.

Publicatie: woensdag 1 november 2017 om 10:53
Rubriek: Opera