Manon Lescaut in Luik

De Waalse Opéra heeft gisteren haar seizoen gestart met de Puccini-klassieker Manon Lescaut. Het is verrassend dat ik deze opera in meer dan twintig jaar nog nooit in Luik gezien heb. De regie is uiteraard in handen van Stefano Mazzonis di Pralafera met Speranza Scappucci in de orkestbak.

Des Grieux, Manon Lescaut (foto © Lorraine Wauters)

De eerste stem die we horen, is die van de student Edmondo via de tenor Marco Ciaponi. Ik had meteen zin om de zaal te verlaten. Ik begrijp niet hoe hij dit jaar in de finale van Operalia geraakt is met zijn mekkerende keelstem die slecht projecteert. De tweede tenor van dienst is een "grote" naam... Marcello Giordani als Des Grieux.

Giordani was, tot voor een paar jaar, de eerste keuze als de Met nog eens een spinto-tenor nodig had. Dat aureool mag hij ondertussen opbergen: zijn stem ligt in gruzelementen. Zijn laag register is een rauw gehijg dat amper hoorbaar is, zijn hoge noten zijn dof en worden constant forte gebruld, intonatie is een optie, legato laat vaak te wensen over. Zelfs een relatief lichte openingsaria als "Tra voi, belle, brune e bionde" klinkt al als een beproeving, "Donna non vidi mai" is niet om aan te horen.

Maar gelukkig is er Anna Pirozzi om de voorstelling te redden. Pirozzi is een nieuwe naam voor mij, maar één om in de gaten te houden. Ze heeft een mooie, grote spintostem die ook in haar hoog register homogeen en warm blijft klinken. "In quelle trine morbide" laat ze haar pianocultuur horen, dramatiek is er in overvloed bij "Sola, perduta, abbandonata".

De rol van Lescaut werd gezongen door Ionut Pascu. Dit is ook een naam om te onthouden. Hij zingt met een voorbeeldige tekstprojectie en -vertolking en mooie hoogte. Een en ander maakt dat de eerste helft van het tweede bedrijf - geen tenor te bespeuren - het hoogtepunt van de avond was. Tenslotte moet nog vermeld worden dat ze voor de rol van Geronte Marcel Vanaud nog eens opgevist hebben.

Publicatie: woensdag 20 september 2017 om 16:23
Rubriek: Opera