Semiramide in München

De Bayerische Opernfestspiele is altijd een combinatie van oudere producties, hernemingen uit het afgelopen seizoen en premières. David Aldens productie van Semiramide ging eerder dit seizoen in première met een overweldigende bezetting, aangevoerd door Joyce DiDonato. Dezelfde bezetting was ook van de partij op het festival.

Semiramide

Dankzij Joan Sutherland is Semiramide in het sopraan-repertoire terechtgekomen, alhoewel Rossini de rol oorspronkelijk voor Isabella Colbran gecomponeerd heeft. Maar dankzij Joyce DiDonato komt de rol terug naar het mezzo-vak en ik hoop dat die daar nu ook blijft. Een mezzo geeft toch een andere kleur en intensiteit aan de rol. Nu, die kleur en intensiteit hebben uiteraard ook te maken met de complete inleving van DiDonato in de rol van Semiramide... de koningin die samen met Assur haar man vermoord heeft, Arsace uitkiest als nieuwe koning en echtgenoot tot Arsace haar verloren zoon blijkt te zijn, en ze tenslotte door Arsace vermoord wordt.

Zo'n rol zit DiDonato als gegoten, in het bijzonder haar interpretatie van haar grote aria "Bel raggio lusinghier". Uiteraard is haar vertolking gelardeerd met prachtige trillers en perfect uitgevoerde coloraturen. Maar als ze bij "Quest'alma che finor gemè, tremò, languì, ..." komt, verandert de kleur van haar stem en krijgt de aria meer expressieve diepte. Haar mekkerende topnoot blijft een probleem, zodat het slot van de aria niet helemaal is wat het zou kunnen zijn.

Assur, Arsace

Ze is op haar best in de verschillende duetten, met als absoluut hoogtepunt de scène met Arasace als hij haar net verteld heeft dat hij haar zoon is. Daarbij doorloopt ze alle mogelijke emoties van liefde over vertwijfeling tot angst. Het succes van die scène is evenveel te wijten aan Daniela Barcellona die een ongelooflijke Arsace zingt. Haar stem is nog het best te omschrijven als een heroïsche mezzo met veel donkere kleuren en een moeiteloze coloratuurkunst. Na "In si barbara sciagura" ging het dak eraf... voor de zoveelste keer.

Een tweede duet is "Se la vita ancor t'è cara" van Semiramide met Assur. Joyce DiDonato breidt haar emotioneel palet nog wat verder uit als ze hem de mantel uitveegt. Alex Esposito is een uitstekende Assur, al is hij geen echt diepe bas maar beschikt hij wel over de nodige flexibiliteit en de interpretatieve mogelijkheden om zijn waanzinscène "Deh, ti ferma ti placa" memorabel te maken. Tenslotte moet ook nog Lawrence Brownlee vermeld worden als Idreno. Zijn stem is aan de kleine kant, maar de loopjes en de hoge noten van "La speranza più soave" zijn een makkie.

Publicatie: zaterdag 22 juli 2017 om 08:31
Rubriek: Opera