Un ballo in maschera in Essen

De opera van Essen herneemt Un ballo in maschera in een productie van Dietrich W. Hilsdorf. Het is een oudere enscenering uit 1999 en alhoewel Hilsdorf meestal een correcte regisseur is, weet ik niet wat hem deze keer bezielde...

foto © Saad Hamza

Tijdens de geënsceneerde ouverture komen we te weten dat de opera zich afspeelt in maart 1858 en Riccardo de koning van Napels is. Dit is vermoedelijk een stukje uit de Verdi-biografie toen Verdi in die maand Ballo aanbood aan de opera van Rome nadat de opera van Napels hem geweigerd had. Dat Riccardo een excentriekeling is die in een roeiboot slaapt of dat hij de nacht heeft doorgebracht met zijn page Oscar, is ook nog aanvaardbaar. En het idee om de eerste scène te ensceneren als een zonnekoninklijke "lever du roi" was wel leuk gevonden... met de samenzweerders in avondjurken om hun komisch karakter nog wat extra in de verf te zetten.

Maar op het moment dat de rechter binnenkomt - mét Ulrica (!) - hypothekeert dat de rest van de opera en wordt de hele Ulrica-scène zinloos. Nu, Hilsdorf lost dat op door met de boventitels een eigen verhaal te vertellen dat niet noodzakelijk iets met Verdi's Ballo te maken heeft. Zo wordt de waarzegster opgevoerd als entertainment, terwijl Riccardo en het hof verkleed zijn in witte monnikspijen (de samenzweerders dragen zwarte pijen). Het tweede en derde bedrijf verlopen redelijk normaal, zelfs traditioneel... als je tenminste niet de belachelijke boventitels leest en even vergeet dat de moord op Riccardo ook een in een scène gezette grap is.

Gelukkig wordt er behoorlijk goed gezongen. Ieva Prudnikovaite werd wel aangekondigd als koortsig, maar ze zong toch nog een redelijke Ulrica. Christina Clark begon zwak als Oscar met een kleinstemmige "Volta la terrea", maar herpakte zich met "Saper vorreste". Luca Grassi heeft de ideale stem voor Renato, al doet hij er te weinig mee. Zijn grote aria "Eri tu" begon hij met robuuste Verdi-klank. Maar het tweede cantabile-deel zingt hij op dezelfde manier weg.

Michael Wade Lee was een stralende Riccardo in "La rivedrà nell'estasi". Hij nuanceert goed en zingt met stijl. Maar naarmate de avond vorderde, zakte ook zijn stem waardoor "Ma se m'è forza perderti" te vaak net onder de toon zat. De ster van de avond was echter Katrin Kapplusch als Amelia. Ze heeft een grote stem met mooie spinto-kleuren. Interpretatief kan ze wel nog veel meer doen met haar grote galgenveldaria; de vermassacreerde hoge do op het einde van "Ma dall'arido stelo divulsa" was een spijtige smet op haar vertolking. Maar daar tegenover stond een magistrale vertolking van "Morrò, ma prima in grazia".

Publicatie: zondag 27 december 2015 om 09:01
Rubriek: Opera