Der fliegende Holländer in Wenen

Het Theater an der Wien ligt relatief ver van Parijs... maar een voorstelling van Der fliegende Holländer in een productie van de Franse regisseur Olivier Py met de Franse dirigent Marc Minkowski en het Franse orkest Les Musiciens du Louvre kon, een dag na de aanslagen in Parijs, niet zomaar beginnen. De avond begon dan ook met de Marseillaise (gespeeld door de kopersectie), een korte toespraak van Minkowski waarbij de uitspraak van Bernstein "this will be our reply to violence: to make music more intensely, more beautifully, more devotedly than ever before" niet ontbrak en een minuut stilte...

foto © Werner Kmetitsch

Marc Minkowski en Wagner: sommigen zullen misschien hun wenkbrauwen fronsen. Eerder heeft hij al Die Feen gedirigeerd in de Châtelet, maar Der fliegende Holländer behoort wel tot de canon. Alhoewel... ze speelden de "Schotse" oer-versie uit 1841, die eerder dit jaar ook in Luxemburg te horen was. Ter gelegenheid van het Wagnerjaar heeft Minkowski deze versie ook opgenomen voor het label naïve. Darmsnaren en 19de eeuws koper zorgen uiteraard voor een ander klankbeeld, maar één dat nauwer aansluit bij Der Freischütz dan de latere Wagneropera's. In tegenstelling tot wat je van Minkowski zou verwachten, speelt hij sommige scènes opvallend traag.

Een aantal van de CD-zangers zijn ook in deze Weense bezetting aanwezig... de zanger van de titelrol spijtig genoeg niet. Samuel Youn heeft dan wel een Bayreuth-geschiedenis, inclusief als Holländer, maar hij is geen Evgeny Nikitin. Zijn Holländer is saai, "Die Frist ist um" slaapverwekkend. Zijn hoge noten zijn kleurloos en klinken gespannen. Ingela Brimberg was in Luxemburg nog een goede Senta, maar gisteren leek ze aan het einde van haar stem te zitten. Niet alleen op het einde van de avond, maar ook haar ballade "Traft ihr das Schiff" kon me niet overtuigen.

Bernard Richter lijkt geen evidente keuze voor Georg/Erik. De rol van Steuermann, zoals op de CD, lijkt logischer. Maar als je uitgaat van een Georg die in de lijn van Tamino of Max ligt en niet vooruitkijkt naar Lohengrin, dan is Richter ideaal. Zijn stem heeft een grotere omvang en meer gewicht gekregen in vergelijking met zijn Offenbachdagen en hij is dan ook één van de sterren van de avond. De andere is Lars Woldt als Donald/Daland, die perfect het evenwicht vindt met de eerder komische elementen van de partij.

Voor deze productie heeft decorontwerper Pierre-André Weitz het decor van Dialogues des Carmélites gerecycleerd. Wanden van houten planken op een driehoekig grondplan staan op een draaiplatform en vormen de ene keer de boeg van een schip, de andere keer een trechtervormige kamer. De enscenering van Olivier Py is sober met een paar ongerijmdheden, zoals de Holländer-Donald-scène rond een bed met de naakte Senta wat de zin "Werd' ich die Tochter heut' noch sehn" redelijk belachelijk maakt. Py heeft ook weer een acteur toegevoegd, die de rol van "Satan" speelt... toch nog een parallel met de Samiel uit Freischütz ?

Publicatie: zondag 15 november 2015 om 09:14
Rubriek: Opera