La traviata in Berlijn

Het gebouw van de Berlijnse Staatsoper staat nog altijd in de steigers voor grondige renovatiewerken en dus spelen ze verder in het Schiller-Theater. Gisteren stond La traviata op het programma.

De productie van Peter Mussbach ging meer dan tien jaar geleden in première tijdens het Festival van Aix en is ondertussen ook al beschikbaar op DVD. De productie voelt gedateerd aan, al is het maar omdat het volledige podium - en zelfs de orkestbak - achter een gaas verdwijnt... iets wat in die periode een hype was bij regisseurs. Violetta, een incarnatie van Marilyn Monroe, staat en ligt letterlijk constant op het podium wat tot allerlei tekstconflicten leidt in bijvoorbeeld het tweede bedrijf. Voor de rest is het lege enscenering die rekent op de dramatische draagkracht van de zangers.

De bezetting werd echter gehypothekeerd door Saimir Pirgu die, ondanks een zware verkoudheid, toch Alfredo zou zingen. Dat bleek een blunder van jewelste te zijn. Niet alleen voor het publiek, dat een ontmande Traviata te horen kreeg, maar in de eerste plaats voor Pirgu zelf. Het eerste wat verdween, was zijn legato. En toen zijn stem in het Brindisi en het Camelia-duet een paar keer kraakte, stapte hij over op de klassieke oplossingen... croonen in falset of probleemnoten een octaaf lager zingen.

Dit was onaanvaardbaar en hij had eigenlijk niet mogen zingen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om in een stad als Berlijn met drie repertoirehuizen ergens een ensemble-tenor te vinden die Alfredo in zijn repertoire heeft ?

Maar daarmee was het leed nog niet ten einde. Anna Samuil is een zwakke Violetta. Ik vind haar stem niet bijster mooi, maar problematischer is dat ze ook slordig omspringt met de noten. Hoge noten worden geschreeuwd of weggelaten, andere noten zingt ze regelmatig net naast de toon. Gelukkig was er nog Alfredo Daza om de eer van de Staatsoper te redden met zijn degelijke vertolking van Germont.

Publicatie: maandag 8 juni 2015 om 07:26
Rubriek: Opera