Otello in Kinepolis

Twee jaar geleden, vertoonde Kinepolis Verdi's Otello live vanuit de Met. Ik heb die voorstelling toen gemist, maar dankzij de zomerprogrammatie van Kinepolis heb ik dat gisteren ingehaald... in een grotendeels lege zaal (tenminste toch in Brussel) en zonder de gebruikelijke interviewtjes.

foto © Ken Howard

De productie van Elijah Moshinsky dateert van 1994 en is een typische Met-productie: spectaculaire decors, rijke kostuums en toendertijd - uiteraard - Placido Domingo in de titelrol.

Domingo is ondertussen van stemvak veranderd, maar Johan Botha is ook een meer dan degelijke Otello. Zijn timbre is veel helderder dan wat je van een klassieke Otello zou verwachten, maar een stralende hoogte en ogen die vonken schieten ala Jon Vickers zorgen toch voor een dramatische en doorleefde vertolking... al zouden wat meer portamenti niet misstaan.

Renée Fleming is een wisselvallige Desdemona. In het eerste bedrijf klinkt ze alsof ze Mimi zingt. In het meer dramatische derde bedrijf maakt ze haar stem onnatuurlijk donker. Maar in het vierde bedrijf is ze op haar best. In het "Wilgenlied" en het "Ave Maria" exploreert ze alle mogelijke emoties die eruit te halen zijn.

Falk Struckmann zong Iago met een sardonisch timbre. Dat werkt goed in zijn "Credo", maar veel minder in "Era la notte" (het viervoudige piano is uiteraard onzingbaar, maar een gewoon piano probeert hij zelfs niet). Verder brult hij zich door zijn drinklied in het eerste bedrijf. Close-ups spelen ook in zijn nadeel... het is esthetisch onverantwoord om in te zoomen als hij zijn mond binnenstebuiten draait om forte te zingen.

Bij de kleinere rollen moet James Morris opgemerkt worden als Lodovico en de zoetgevooisde Cassio van Michael Fabiano, die ondertussen al een iets bekendere naam geworden is.

Publicatie: dinsdag 15 juli 2014 om 18:24
Rubriek: Opera