Tancredi in Parijs

Op papier leek het een van de interessantere producties dit seizoen in Parijs. Maar een inspiratieloze regisseur en een stijlloze dirigent maakten van Rossini's Tancredi een beproeving in het Théâtre des Champs-Elysées.

foto © Vincent Pontet

Regisseur Jacques Osinski doet verrassend weinig. Het lijkt meer op een concertante voorstelling voor een weliswaar mooi decor in grijze C&A-kostuums. Voor elk ensemble gaan ze mooi op een rijtje staan en zingen rechtstreeks de zaal in. Het koor zit braaf op stoeltjes, de enige koorregie bestaat uit het laten rechtstaan van een deel van het koor en het terug laten zitten.

Met een dergelijke enscenering kan je nog wegkomen als het muzikaal gedeelte op niveau is. Maar dat werd vakkundig in de vernieling gedirigeerd door Enrique Mazzola. Hij slaagt er op geen enkel moment in om spanning op te bouwen, laat staan dat hij enige spanning kan vasthouden. Een weke orkestklank en onzinnige pauzes maken de mislukking compleet.

Onder deze omstandigheden kan zelfs Marie-Nicole Lemieux de zaak niet redden. Haar grote, donkere alt is nochtans perfect voor de rol van Tancredi. Maar in "Di tanti palpiti" ontgoochelde ze: een mooie klank en integere inleving werden af en toe verstoord door atypische uithalen.

Patrizia Ciofi was een breekbare Amenaide. Haar hoogte klonk vermoeid en ze gaf constant de indruk dat ze hard moest werken om haar lijn stabiel te houden. In de grond is ze een veredelde soubrette met ruime expressiemogelijkheden, wat perfect is voor de jeugdige Amenaide... maar ik blijf me afvragen hoe ze volgend jaar Luisa Miller gaat zingen in Luik.

Argirio werd vertolkt door Antonino Siragusa. Hij heeft nog altijd een mooie middenstem met goede coloraturen. Zijn hoge noten beginnen wel ouderdomsverschijnselen te vertonen, de klank is niet mooi meer en ook niet altijd even juist.

Publicatie: zaterdag 24 mei 2014 om 08:46
Rubriek: Opera