I due Foscari in Wenen

De nieuwe productie van I due Foscari is een co-productie met onder andere de Opera van Los Angeles. Dat is enigszins verbazend aangezien het podium van het Theater an der Wien minstens twee à drie keer kleiner is dan dat van Los Angeles. De connectie met LA was merkbaar door de aanwezigheid van James Conlon - de muziekdirecteur aldaar - als dirigent. En het biedt uiteraard ook de mogelijkheid aan de LAO-directeur om een volgende Verdi-baritonpartij aan zijn repertoire toe te voegen.

foto © Herwig Prammer

Er was één voorstelling die Placido Domingo niet zou zingen... degene op het moment toen ik toevallig in Wenen was. Die voorstelling zou Louis Otey zingen, maar hij had last van "akute Erkrankung". Paolo Gavanelli werd bereid gevonden om de Doge-rol van Francesco Foscari te zingen. In tegenstelling tot vorige gelegenheden, liet Gavanelli zich deze keer minder tot brullen verleiden. De eerste twee bedrijven zong hij een beheerste en doorleefde Doge met een wat weke fagotklank. In het derde bedrijf trok hij alle registers open als hij zijn onmacht om zijn zoon te redden uitschreeuwt om nadien een integere sterfscène te zingen.

Arturo Chacón-Cruz heeft al een paar rollen in Luik gezongen. In Wenen zingt hij even ongenuanceerd, weliswaar met een hoop opwindend squillo. Of hij nu Venetië bezingt, zijn vader smeekt om vergeving of opgesloten zit in een kerker... alles klinkt hetzelfde. Pas als hij in het laatste bedrijf afscheid neemt van zijn vrouw Lucrezia, doet hij toch een poging om eens iets anders dan forte te zingen.

Davinia Rodriguez is een nieuwe naam voor mij. Volgens haar website zingt ze vooral het lyrische repertoire. Ze beschikt echter over veel metaal in haar stem, waardoor ze een dramatischere rol als Lucrezia goed kan doorstaan. Het gevaar bestaat natuurlijk dat "men" haar nu ook rolletjes als Lady Macbeth gaat aanbieden, alhoewel haar laag register daarvoor nog niet krachtig genoeg is. Haar indrukwekkendste moment komt meteen in het eerste bedrijf als ze eerst een ingetogen "Tu al cui sguardi onni possente" zingt, gevolgd door een furieuze "La clemenza, s'aggiunge lo scherno". Een zangeres om in de gaten te houden.

Thaddeus Strassberger was verantwoordelijk voor een relatief neutrale regie in een onbestemde locatie, waar de terreur van het Venetiaanse "Consiglio dei Dieci" heerst en gevangen in kooien aan het plafond bengelen. Met hun rode kostuums lijkt het wel de Spaanse Inquisitie. In de kerkerscène van het tweede bedrijf wordt - tijdens het duet van Jacopo en Lucrezia - lustig gemarteld. Het is een nutteloze poging om I due Foscari - wat in feite een intieme opera is - wat meer grandeur te geven.

Het meest opvallende idee is om Lucrezia waanzinnig te maken. In het derde bedrijf ploetert ze, gekleed in een wit (slaap)kleed, in een modderige plas water. Na de dood van de Doge heeft ze een Medea-moment en verdrinkt ze haar eigen zoontje, kwestie van zeker te zijn dat het volledige Foscari-geslacht uitsterft.

Publicatie: zondag 26 januari 2014 om 14:42
Rubriek: Opera