I Masnadieri in het PSK

Afgezien van Macbeth, krijgen we niet vaak de kans om vroege Verdi-opera's live mee te maken. Het is dan ook lovenswaardig dat De Munt I Masnadieri uitvoert, ook al is het concertant. Maar aangezien het een typische "nummer-opera" is met talloze scenewisselingen, is de concertformule nog niet zo'n slechte keuze. Het is dan wel essentieel dat de bezetting sterk genoeg is om het geheel te dragen...

En alles bij elkaar was het een redelijk indrukwekkende bezetting. Voor de relatief kleine rol van Massimiliano had de Munt zelfs het - nog altijd schitterende - bronzen stemgeluid van José Van Dam ingehuurd. Het is een rol die hem zeker ligt... stervende koningen zijn hem op het lijf geschreven. Over stervende koningen gesproken... in zijn bio staat dat hij nog eens Boris Godunov gaat zingen in de Munt. Dat zal dan waarschijnlijk voor het seizoen 2005-2006 zijn, denk ik.

De drie hoofdrollen - de traditionele sopraan-tenor-bariton-constellatie - waren wisselvallig bezet.

De bariton Marco Vratogna was een hoogst indrukwekkende Francesco. Hij heeft een grote stem, die hij nooit onder druk zet en toch altijd goed blijft klinken. Het venijn waarmee hij deze slechterik gestalte geeft, was ook vocaal overduidelijk aanwezig. Ik kan me hem zo voorstellen in de rol van Iago, of als een verbitterde Rigoletto. Het verhaal van zijn droom in het vierde bedrijf (wat me enigszins deed denken aan de slaapwandelscene van Lady Macbeth) was treffend gedetailleerd. Stilistisch is er ook niets op aan te merken. Zijn krachtige hoogte laat toe, dat hij op het einde van de cabeletta "Tremate, o miseri" er zelfs een of andere extra hoge noot uitgooit. Het is eveneens schitterend om al die kleine portamento's te horen... dat geeft meteen die typische klank die ik van een Verdi-bariton verwacht.

Helemaal anders is het gesteld met Dimitra Theodossiou. Ze heeft weliswaar een mooi geluid, tenminste zolang ze niet de hoogte ingaat, maar aan haar belcantotechniek moet nog wat geschaafd worden. De rol van Amalia was geschreven voor de "Zweedse nachtegaal" Jenny Lind. Verdi had het niet zo begrepen op haar excessief gebruik van coloraturen en had daarom zelf geen extra versieringen voor haar voorzien, omdat hij ervan uitging dat Jenny Lind die wel zelf zou improviseren. Het probleem is dat Theodossiou het tegenovergestelde doet. Er komt zelfs geen enkele triller over lippen, en dat kan helemaal niet de bedoeling geweest zijn. De momenten dat ze dan wel loopjes moet zingen, komen die er meestal onzeker en met horten en stoten uit. Vooral haar cavatina "Lo sguardo avea degli angeli" - die wel een voorafspiegeling lijkt van "Caro nome" - kwam gehavend uit de strijd.

De tenor Fabio Sartori hangt ergens tussen beide andere zangers in. Carlo is zeker geen gemakkelijke rol, alleen al omwille van de lengte. Maar Sartori heeft de nodige uithouding en voldoende squillo voor de rol. Een enkele keer wordt een grupetto gedegradeerd tot een snik en in de heroïsche uitbarstingen van de laatste bedrijven verliest zijn stem wat aan kleur en glans... maar het blijft een indrukwekkende prestatie.

Of deze opera ook op scene levensvatbaar is, zullen we volgend seizoen ondervinden. Dan staat hij namelijk op het programma van de Waalse opera.

Publicatie: zondag 25 april 2004 om 19:38
Rubriek: Opera