Véronique Gens in Parijs

Het seizoen van de Opéra Comique is een aaneenschakeling van festivalletjes. Rond elke operaproductie worden concerten, recitals en lezingen georganiseerd die verband houden met de lopende opera. Het concert van Véronique Gens met Franse opera-aria's uit de 18de en 19de eeuw ligt dan ook in de lijn van De stomme van Portici. Ze werd begeleid door Les Talens Lyriques onder leiding van Christophe Rousset. Op het programma stond grotendeels de inhoud van hun derde Tragédiennes-CD.

Na het Fransachtig gewauwel tijdens Manon vorig weekend, was het een verfrissing om ook eens een zangeres echt Frans te horen zingen. De tekstverstaanbaarheid en frasering is een van de sterke punten van Véronique Gens. Als eerste werk zong ze een monoloog uit Ariodant van Méhul, waarbij alles aan bod kwam: het declameren van "Quelle fureur barbare", het recitatief "Mais, que dis-je ?" en tenslotte de aria "O des amants le plus fidèle". In elke modus en in elk register blijft elke lettergreep verstaanbaar.

Als Donna Elvira afgelopen zondag, waren al een paar problemen opgedoken. Tijdens dit concert, viel het nog meer op dat haar hoogte onbetrouwbaar begint te worden. Hoge noten klinken niet altijd comfortabel en je ziet haar zichtbaar moeite doen om ze te zingen. Ze zijn ook niet altijd juist, zo zat de aangehouden noot op het einde van "Ma rivale triomphe", uit Thésée van Gossec, net onder de toon.

Maar ook in die gevallen moet ze nooit inboeten aan klankkwaliteit en zeker niet aan interpretatieve diepgang. De rol van Didon in Berlioz' Les Troyens wordt vaak - al dan niet terecht - aan Wagnersopranen toevertrouwd. In een zaal zoals de Salle Favart bewijst Véronique Gens dat het ook anders kan. Na de intense monoloog "Ah ! Je vais mourir", volgde het hoogtepunt van de avond met de afscheidsaria "Adieu, fière cité". Dezelfde melancholische sfeer vinden we terug in het middendeel van "Toi qui sus le néant des grandeurs de ce monde", de aria die Elisabeth zingt terwijl ze wacht op Don Carlos.

Bij de bisnummers, volgde eerst nog een gelijkaardige aria. Met "O cruel souvenir", uit Henry VIII van Saint-Saëns, denkt Catharina van Aragon terug aan het Spanje van haar jeugd. Als uitsmijter volgde nog de exuberantere aria van Herminie uit de gelijknamige opera van Arriaga (die op de tweede "Tragédiennes"-CD staat).

Publicatie: woensdag 11 april 2012 om 08:54
Rubriek: Concert