Don Giovanni in Parijs

Toen ik de Don Giovanni in de enscenering van Michael Haneke voor de eerste keer zag, beschouwde ik het als een van de meer geslaagde moderne producties van Mozarts opera. Vijf jaar later is dat oordeel nauwelijks gewijzigd.

Het idee van Haneke kan samengevat worden als volgt. Don Giovanni is kaderlid in een of andere firma (het zicht door de vensters van het kantoorgebouw zou dat van La Défense kunnen zijn). Hij vermoordt de grote baas van de zaak na diens dochter verleid te hebben en hij misbruikt zijn positie ten aanzien van de kuisploeg (waaronder Zerlina en Masetto).

Het zit allemaal heel ingenieus en intelligent in elkaar... zelfs de scène met het standbeeld vond ik deze keer beter werken dan vorige keer. Tijdens de kerkhofscène zien we weliswaar geen standbeeld, maar enkel een deur waar een streep licht uitvalt. In dat kantoor zit waarschijnlijk het lijk van de Commendatore nog altijd op zijn bureaustoel. Nadien komt Donna Anna uit diezelfde kamer, waardoor gesuggereerd wordt dat zij een valstrik aan het opzetten is om zich te wreken op Don Giovanni.

Het enige wat me regelmatig stoorde was zijn behandeling van de recitatieven. Hij laat namelijk regelmatig dramatische stiltes vallen. Dat doorbreekt het ritme van de muziek en werkt dus averechts. Hoedanook, ik ben zeer benieuwd hoe Haneke volgend jaar Cosi fan tutte gaat aanpakken in de Munt.

Peter Mattei is de Don Giovanni van deze productie, net zoals vijf jaar geleden. De rest van de bezetting is echter nieuw. Mattei's Don is genoegzaam bekend met zijn uniek timbre en zijn lichtjes agressieve inleving in de rol. Voorzal zijn zoetgevooisde serenade "Deh, vieni alla finestra" viel op. David Bizic is een redelijke Leporello, maar zijn stem is niet echt Bastille-vullend. Met Saimir Pirgu horen we een Italiaans klinkende Don Ottavio met vooral een geslaagde "Il mio tesoro". Paata Burchuladze was een ronkende Commendatore.

De vrouwenrollen waren alledrie met Françaises bezet. Véronique Gens is ook al jaren vertrouw met Donna Elvira en dat toont zich in een doorleefde "Mi tradi quell'alma ingrata", alhoewel er toch al een paar ouderdomsvlekjes opdoken. Patricia Petibon heeft nog niet de ervaring om de ziel van Donna Anna bloot te leggen in "Or sai chi l'onore", maar wist wel te overtuigen met een zuivere "Non mi dir". De jonge Gaëlle Arquez zong een heel mooie Zerlina met een ronde mezzo die fantastisch goed projecteert... een zangeres om in de gaten te houden.

Publicatie: maandag 9 april 2012 om 07:50
Rubriek: Opera