La fille de Madame Angot in Luik

Voor mijn laatste voorstelling van het jaar, trok ik naar Luik voor de opvoering van La fille de Madame Angot, de meest succesvolle opéra-comique van Charles Lecocq die trouwens gecreëerd werd in Brussel, in het Théâtre des Fantaisies-Parisiennes. De productie van Gianni Santucci is een kleurrijk gebeuren tegen een achtergrond van gestileerde huisjes, triplex bomen en een doe-het-zelf-guillotine (de handeling speelt zich af in Parijs in 1795) met een aanvaardbare bezetting.

Vooral de twee sopranen staken boven de rest uit. Clémence Tilquin zong de titelrol van Clairette. Ze heeft een aangename lichte stem en weet overtuigend te acteren. Alexise Yerna zingt de lichtere eindejaarsproducties sinds mensenheugenis... of toch al zolang als ik voorstellingen in Luik bijwoon. Dat was niet altijd met evenveel succes, maar ze is deze keer wel een schitterende Mademoiselle Lange. Met al haar ervaring weet ze de akoestische valstrikken van de operatent te bedwingen.

De twee tenors zijn een ander paar mouwen. Stéphane Malbec-Garcia is de beste van de twee. Hij zingt Pomponnet met stijlgevoel, maar zijn stem is aan de kleine kant en geraakt regelmatig niet over het orkest. Mathieu Abelli was de revolutionaire dichter Ange Pitou. Het duurt een paar bedrijven eer hij zijn stem vindt. In het eerste bedrijf klinkt hij nog als een slechte bariton, in het tweede bedrijf begint hij op een tenor te lijken zij het met hoge noten in falset.

Wie opéra-comique zegt, zegt ook gesproken dialogen. En dat was de zwakke plek van deze productie. Die dialogen waren vaak dode momenten met weinig schwung. De tekst was niet altijd goed te verstaan, vooral als er niet recht in de richting van de zaal/tent gesproken werd. Ook hier was Alexise Yerna weer de drijvende kracht die iedereen weet mee te sleuren in "haar" scènes.

Publicatie: woensdag 28 december 2011 om 10:52
Rubriek: Opera