La traviata in Keulen

De jongste Keulse productie van La traviata is relatief jong, daterend van 2009. Ze is van de hand van Dietrich W. Hilsdorf en, zoals gewoonlijk bij deze regisseur, is het een degelijke productie zonder de traditionele toer op te gaan.

Het opvallendste aan de enscenering is het grote decor van Dieter Richter dat op een draaitafel staat. Er zijn vier kamers, twee grote - een balzaal en een restaurant - en twee kleinere - een voorkamer voor de toiletten (inclusief toiletdame) en een terras. De keuze van de aankleding van die vier kwadranten is niet altijd even gelukkig... zo dienen die toiletten als locatie voor zowel het liefdesnestje van Violetta en Alfredo in het tweede en bedrijf als de kamer waar Violetta sterft.

De "muur" tussen balzaal en restaurant bestaat uit een gaas zodat we door de muur kunnen kijken en bijvoorbeeld het feest kunnen zien tijdens het duet van Violetta en Alfredo in het eerste bedrijf. Op een achterwand tegenover die doorkijkmuur wordt ook nog eens live video geprojecteerd, maar in spiegelbeeld van wat vooraan op de scène gebeurt... zoals tijdens Violetta's "Sempre libera" of de slotscène van het tweede bedrijf. Hilsdorf voegt nog wat details toe, die eigenlijk overbodig zijn. Zo is die toiletdame hoogzwanger in het eerste bedrijf en zit ze in het derde bedrijf - ten huize van Violetta (!?) - met een kindervoiture aan de toiletdeuren. Er is ook het idee om Annina de bontmantel van Violetta te laten stelen net nadat Violetta gestorven is.

Er wordt soms gezegd dat men voor Violetta eigenlijk twee zangeressen nodig heeft, één voor het eerste bedrijf en één voor de rest. Met de sopraan Olesya Golovneva is dat duidelijk het geval. Op basis van haar repertoire zou je verwachten dat het eerste bedrijf haar perfect zou moeten liggen, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Haar loopjes in "Sempre libera" zijn niet altijd zuiver en ook ritmisch is ze soms slordig.

Het drama van het tweede bedrijf ligt haar een stuk beter. Ze begint "Dite alla giovine" met een perfect mezza voce en laat dat traag aangroeien tot een hartverscheurende scène. Ook het derde bedrijf doet ze redelijk goed, alhoewel ze dan iets te vaak allerlei expressieve on-Verdiaanse truken bovenhaalt zoals Sprechgesang, valse noten of roepen. Ondanks haar dramatische inslag, krijgt ze de brief - "Teneste la promessa" - toch niet degelijk de zaal in geprojecteerd. Samengevat, heeft Golovneva wel het dramatisch instinct voor Violetta maar ze is vocaal iets te slordig.

Matthias Klink doet zijn best als Alfredo, ondanks een totaal ongeschikte stem. Er zit heel weinig zon in zijn stem, zijn frasering klinkt weinig Italiaans en hij heeft niet de stralende topnoten die ik van een Alfredo verwacht. Vooral de cabaletta "O mio rimorso" was pijnlijk met een pleiade aan genepen hoge noten. Markus Brück was daarentegen wel een goede Giorgio Germont met een mooi egale klank, goed legato in "Di provenza", maar nog iets te monotoon.

Publicatie: vrijdag 21 oktober 2011 om 17:29
Rubriek: Opera