Sylvia Schwartz in deSingel

Twee jaar geleden hoorde ik de jonge sopraan Sylvia Schwartz voor de eerste keer in een fantastisch liedrecital in Düsseldorf. Mijn verwachtingen voor haar recital in deSingel, met niemand minder dan Wolfram Rieger aan de piano, waren dan ook hoog. Die verwachtingen werden volledig ingelost en ik durf haar nu al op te nemen in het lijstje van grote hedendaagse liedzangers naast zangers als Banse, Schäfer, Kirchschlager, Graham, Quasthoff, Gerhaher of Holzmair.

Mijn verbeelding schiet te kort om voor te stellen in welke richting ze de volgende tien jaar nog gaat evolueren. Als liedzangeres benadert ze nu al de perfectie. Haar stem is mooi homogeen, met zuivere inzetten, een goed gecontroleerd vibrato en breed dynamisch bereik. De drie talen waarin ze gisteren zong, waren allemaal even voorbeeldig op het vlak van dictie en uitspraak.

Interpretatief staat ze nu al op eenzame hoogte. Haar tekstbeleving is trefzeker en dankzij haar vocale mogelijkheden kan ze het hele spectrum van vreugde over weemoed tot angst en pijn perfect overbrengen. Haar visuele vertolking is nooit overdreven maar geeft net de juiste hoeveelheid informatie over de sfeer van het lied. Maar bovenal... ze heeft dat onbeschrijfbare "iets" waardoor ze kan ontroeren en elk lied naar een hoger niveau tillen.

Al deze eigenschappen kwamen al meteen op het voorplan in de eerste zin van het eerste lied van de avond Widmung: "Du meine Seele, du mein Herz, du meine Wonne, du mein Schmerz". Een zanger die liederen zingt volgens het principe van "schilderen op nummer", zou waarschijnlijk allerlei pijn in dat woord "Schmerz" leggen. Een intelligente zangeres zoals Schwartz gaat veel dieper en zoekt naar de betekenis van dat woord. We voelen en horen dan ook op een aangrijpende manier dat het hier over iets heel anders gaat... wetende dat dit het eerste lied is van Myrten, het huwelijkscadeau van Robert Schumann aan Clara.

Net zoals in Düsseldorf brachten ze Clara Schumanns Lieder aus Jucunde. Ik vind die liederen nog altijd niet allemaal even geslaagd. Maar de emoties die Sylvia Schwartz oproept in Auf einem grünen Hügel zijn overweldigend. In dat ene lied over een verlaten geliefde horen we een volledige Dichterliebe.

Na de pauze schakelde ze over op Spaanse componisten. Jesús Guridi was me niet echt bekend. Zijn Seis canciones castellanas is een kleurrijke collectie van zes liederen. In El labrador horen we haar schalkse kant en vormt een sterk contrast met bijvoorbeeld een uitdagende vertolking van Llámale con el pañuelo passend bij de wereld van stierenvechters. Ontroering sloeg weer toe in een No quiero tus avellanas van verstilde schoonheid en eenvoud. Haar vertolking van drie "Tonadillas" van Granados waren even direct. Omwille van mijn onkunde van het Spaans, vind ik Spaanse liederen in het algemeen minder interessant... maar als ze zo gezongen worden, ga ik ze misschien toch nog appreciëren.

Met nog drie Franse liederen van Manuel de Falla sloot ze het recital af. Er volgde nog één bisnummer Venetianisches Lied II, wat me al deed uitkijken naar een volgend liedrecital van deze unieke liedzangeres.

Publicatie: zaterdag 27 maart 2010 om 09:44
Rubriek: Liedrecital