Verdi Requiem in Luik

De Waalse Opera gaf gisteren een uitvoering van Verdi's Messa da Requiem met een indrukwekkende solistenbezetting. Daniele Gatti dirigeerde het orkest, trouwens zonder partituur. Voor de gelegenheid was het koor uitgebreid met het "Choeur d'Opéra de Namur".

Vermoedelijk om het rendabel te maken, vond de voorstelling niet plaats in hun operahuis, maar weken ze uit naar "Le Forum" een paar honderden meters verder. Ik was nog nooit in die zaal geweest. Qua grootte is ze vergelijkbaar met de Elisabethzaal, qua stijl doet ze denken aan de Roma en de akoestiek is even poederdroog als de Antwerpse Stadsschouwburg. De klimatisering hebben ze blijkbaar overgenomen van het PSK van voor de renovatie...

De Italiaanse Carmen Giannattasio zong de sopraanpartij, meestal wel mooi, maar expressief iets te beperkt. Ze heeft een lyrische sopraan die in de spinto-richting neigt, wat waarschijnlijk verklaart waarom ze bijvoorbeeld ook de Trovatore-Leonora in haar repertoire heeft. Maar ze lijkt me vooral geschikt voor rollen als Desdemona of Violetta. Ik vind de Requiem-sopraan vooral een spinto-rol, waardoor Giannattasio niet over de volledige lijn kon overtuigen. Voor het begin van het "Libera me" ontbrak het haar aan het nodige vuur. Haar stem is wel groot genoeg om op de meest majestueuze momenten boven het orkest uit te komen.

Dolora Zajick is een van de grote Verdi-mezzo's van het moment. Over heel haar bereik klinkt ze schitterend en zelfs in de laagte draagt haar stem zoals het moet. Haar "Liber scriptus" was een van de meest indrukwekkende momenten van de avond. De manier waarop ze fraseert, hoe ze heen en weer beweegt tussen piano en forte en hoe ze kleur geeft aan subtiele crescendo's zijn voorbeelden van grootse Verdizang. Ze heeft veel metaal in haar stem, waardoor ze sterk contrasteert met het donkere fluweel van Giannattasio. In het "Agnus Dei" botsen hun stemmen dan ook eerder dan dat ze harmonieus samenklinken.

Oorspronkelijk zou Giuseppe Sabbatini de tenor zijn, maar hij werd vervangen door Stuart Neill, die echter een overweldigende impact maakte. In het "Kyrie" zat zijn stem nog niet helemaal juist, maar nadien ontwikkelde die zich tot een loepzuivere stem met diamanten helderheid die hij als een laserstraal de zaal in projecteert. Hij kan ook perfect piano zingen in het "Ingemisco". Het "Hostias" is zelfs nog mooier. Dit is eigenlijk het stille gebed van de priester en werd door Verdi dan ook pianissimo voorgeschreven. Stuart Neill haalt een echt mezza voce boven en voert de "aria" tot in de puntjes uit... zelfs inclusief een triller.

Maar de grootste verrassing van de avond was José Van Dam. Zijn vorige Verdi-escapdes in gedachten (met vooral een trieste Germont), moest ik vorig jaar wel even mijn wenkbrauwen fronsen toen ik hem in deze bezetting zag staan. Gisteren was hij echter in onwaarschijnlijk grote vorm en hoorden we nog eens de grote José Van Dam van weleer en zelfs zijn verdwene lage noten klonken beter dan we laatste jaren gehoord hebben. In elk woord legt hij gevoel en ontroering, te beginnen met "Mors stupebit". Ik had a priori ook reserves over hoe hij "Confutatis maledictis" zou overleven. Maar hij deed dat met grote stijl en alle muzikaliteit die we van hem kennen. Als hij volgend jaar zo Don Quichotte zingt, dan gaan we ons nog afvragen waarom hij eigenlijk stopt...

Publicatie: zondag 5 april 2009 om 10:24
Rubriek: Oratorium