L'Etoile in Parijs

De Parijse Opéra-Comique heeft in 2005 het statuut van "Théâtre National" gekregen, waardoor ze nu ook in aanmerking komen voor subsidies van de Franse staat en iets meer financiële zekerheid hebben. Ondertussen is er ook een nieuwe directeur, Jérôme Deschamps volgde Jérôme Savary op. Hij wil in Salle Favart vooral de nadruk leggen op het Franse repertoire dat door zowat alle operahuizen ter wereld verwaarloosd wordt. Zijn eerste seizoen opende hij met L'Etoile van Chabrier.

L'Etoile is een "opéra bouffe" met een flutverhaaltje. Le Roi Ouf I wil trouwen met prinses Laoula, maar zij is verliefd op ene Lazuli. Als Siroco, de astroloog van de koning, in de sterren ziet dat de koning 24 uur na Lazuli zal sterven, geeft hij hem alles wat hij wil en kunnen Laoula en Lazuli met elkaar trouwen.

De regie was in handen van Macha Makeïeff en Jérôme Deschamps. Macha Makeïeff was ook verantwoordelijk voor de kostuums en de decors. Het ziet er allemaal heel kleurrijk uit, zij het met decors van triplex, karton, zilverpapier, papier-maché en beschilderde doeken. Het is geen diepzinnige regie, maar wel onderhoudend. De dialogen zijn soms iets te lang en die worden dan verlevendigd, en soms nodeloos verlengd, door acteurs die ostentatief proberen grappig te doen.

Op muzikaal vlak is het echter wel een succes. Sir John Eliot Gardiner is een voorvechter van dit werk. Meer dan twintig jaar geleden heeft hij het al in Lyon gedaan, waar toen ook een CD-opname uit voortkwam, en onlangs ook nog in Zürich. De Opéra-Comique heeft geen eigen orkest, en dus dirigeerde Gardiner zijn eigen Orchestre Révolutionnaire et Romantique.

Ik vind het een originele partituur met schitterende muziek. Daar waar de regie soms geforceerd grappig is, is de muziek écht grappig. Het "Duo de la Chartreuse Verte" is bijvoorbeeld hilarisch. Ook de ouverture gaat veel verder dan het gebruikelijke hoempapa van Franse operettes. Het is dan ook niet verwonderlijk dat, toen het werk 130 jaar geleden gecreëerd werd, het orkest bijna in opstand kwam omdat ze het veel te moeilijk vonden in vergelijking met wat ze gewend waren te spelen.

De bezetting was volledig Franstalig (Frans-Belgisch-Zwitsers). Jean-Luc Viala was vroeger regelmatig te gast in Luik voor de heroïsche Rossinirollen, maar blijkt ook veel gevoel voor humor te hebben als Le Roi Ouf. Even onverwacht is het optreden van Jean-Philippe Lafont als de astroloog Siroco, vooral omdat het grotendeels een spreekrol is. Hij hoeft zelfs niets te doen om grappig te zijn, gewoon een wenkbrauw optrekken is al voldoende.

Stéphanie d'Oustrac zong Lazuli. De "Romance de L'Etoile", het bekendste nummer uit L'Etoile, zong ze met twijfelachtige intonatie. Ze duwt ook af en toe haar hoge noten zonder vibrato uit haar keel. Maar qua timbre produceert ze wel het juiste geluid voor deze travestie-rol. Op die paar details na was ze dan ook een zeer overtuigende Lazuli, ook op acteervlak. Anne-Catherine Gillet was een heel mooie Princesse Laoula. De subtiliteiten van Mélisande waren nog iets te hoog gegrepen, maar dit repertoire ligt haar zeer goed, alhoewel er soms een vreemd vibrato in haar stem kruipt.

Publicatie: dinsdag 18 december 2007 om 10:24
Rubriek: Opera