Magnificat in deSingel

Bachs Magnificat is het bekendst in de versie van 1733 (BWV 243). Dat is echter een gereviseerde versie van het Magnificat dat hij 1723 schreef. Het is deze oudere versie (BWV 243a) die gisteren in deSingel uitgevoerd werd.

Tussen de twee versies is er slechts één belangrijk verschil. In de oudere versie worden een aantal kerstliederen tussengevoegd, zoals toen blijkbaar de gewoonte was. Zo weerklinkt bijvoorbeeld Vom Himmel hoch na de sopraanaria Et exsultavit spiritus meus of zingt het koor een Gloria in excelsis Deo voor de tenoraria Deposuit potentes.

De Japanse Bach-specialist Masaaki Suzuki dirigeerde het Freiburger Barockorchester. Het voordeel van Suzuki is dat hij het Collegium Vocale weer in zijn bijna voltallige bezetting liet optreden. Herreweghe evolueert steeds meer naar nog kleinere vocale bezettingen wat naar mijn smaak het klankbeeld in een grote zaal als die van deSingel helemaal niet ten goede komt.

Dat Magnificat was het beste deel van de avond. Voor de pauze werden twee kerstcantates, Christen, ätzet diesen Tag (BWV 63) en Das neugeborene Kindelein (BWV 122), uitgevoerd. Maar er zat weinig passie of emotie in dat eerste deel. De solisten waren dezelfde als bij de adventscantates een maand geleden. Het trio Dorothee Mields, Jan Kobow en Peter Kooij werd aangevuld met de contratenor Damien Guillon en, voor het Magnificat, de sopraan Elisabeth Rapp. De nieuweling, Damien Guillon, heeft een mooie, zoetgevooisde stem, maar net zoals de andere zangers is zijn stem eigenlijk te klein voor deze omgeving. Anderzijds heeft een zanger als Jan Kobow, die soms wel eens iets interessants doet op expressief vlak, niet de technische mogelijkheden om een aria als Deposuit potentes tot een goed einde te brengen.

Ik begin er steeds meer van overtuigd te geraken dat de HUP'ers ondertussen hun beste tijd wel gehad hebben en dat het nog weinig zin heeft om dit soort uitvoeringen bij te wonen, tenzij men effectief kan beschikken over een paar uitzonderlijke vertolkers zoals Sibylla Rubens of Ingeborg Danz. De kans dat we in België ooit nog eens -zoals in Berlijn nog altijd gebeurd- bijvoorbeeld een Johannespassion kunnen horen met een orkest als de Berliner Philharmoniker en met échte zangers die een grote concertzaal kunnen vullen, is wel heel klein. Tot dan is het behelpen met dit soort "specialisten".

Misschien was ik gisteren toch beter de popcorn-geur gaan opsnuiven in een van de Kinepoliszalen voor de Roméo et Juliette uit de Met...

Publicatie: zondag 16 december 2007 om 10:27
Rubriek: Oratorium