Lucia di Lammermoor in Amsterdam

Terwijl in Parijs de Bastille en Garnier al bijna een week gesloten waren wegens stakingsacties van de techniekers, werd voor de première van Lucia di Lammermoor in Amsterdam afgelopen donderdag een "publieksvriendelijk actie" aangekondigd. Geen betogingen, geen spandoeken, geen speech voor de voorstelling, maar enkel een postkaart die bij de ticketcontrole uitgedeeld werd met de eis dat het personeel een CAO wil.

De voorstelling van Lucia di Lammermoor verliep even gematigd. Monique Wagemakers ziet Lucia als een puber die heen en weer geslingerd wordt tussen droom, realiteit en nachtmerrie en uiteindelijk flipt. In het magazine van de Nederlandse Opera, Odeon 67 (PDF, 3.7MB), geeft ze trouwens een interessante psychologische analyse van alle karakters, die ik best kan volgen. Het probleem is dat van al die ideeën weinig terug te vinden is in haar uiteindelijke enscenering. Lucia's obsessie voor bloed komt daarentegen wel aan bod. We zien haar een zwaard door Arturo's borst drijven en met datzelfde zwaard snijdt ze tijdens haar waanzinscène ook nog eens haar polsen over.

Mariola Cantarero zong Lucia vooral als een puur belcanto-rol. Na bijvoorbeeld de Lucia van Natalie Dessay is het allemaal nogal braaf. Enrico werd gezongen door Tassis Christoyannis, een jaar geleden was hij een van de drie Germonts in de Munt. In overeenstemming met Wagemakers' visie over de rol is hij een zwakke figuur, die bijna Lucia smeekt om met Arturo te trouwen. De ontdekking van de avond was Ismael Jordi die een schitterende lyrische Edgardo zong.

Publicatie: zondag 4 november 2007 om 15:05
Rubriek: Opera