Violeta Urmana in De Munt

De Munt zat gisteren meer dan behoorlijk vol voor een liedrecital. De naam van Violeta Urmana op de affiche zal waarschijnlijk ook niet-Liedfans aangetrokken hebben.

Drie jaar geleden had ze samen met haar vaste pianist Jan Philip Schulze al een vergelijkbaar liedrecital gezongen in Antwerpen. Uit de Strauss-liederen die ze indertijd in Antwerpen zong, had ze nu een selectie gemaakt van de meest onmogelijke liederen... kwestie van toch maar duidelijk te maken wat voor gedrochten Frühlingsgedränge of Wasserrose eigenlijk zijn. Ze zong ook dezelfde liederen van Rachmaninov en zelfs dezelfde bisnummers passeerden de revue. Maar voor de operafans had ze ook nog Vissi d'arte in petto. Drie jaar geleden was ze volop aan het overschakelen van mezzo naar sopraan, een migratie die nu wel voltrokken schijnt te zijn.

Haar stem is kolossaal met een indrukwekkend dynamisch bereik. Haar hoge forte noten klinken wel hard als staal en ik vind haar in dat register niet echt mooi klinken. Ze weet goed waar ze naartoe wil met haar interpretatie en daarbij komt ze nauwelijks beperkingen tegen, maar desalniettemin kon ze me nooit echt ontroeren of meeslepen in een lied. Ze was er anders wel één keer dicht bij met Rachmaninovs Zdes' khorosho, waarin ze de dromerige, idyllische sfeer goed uitdrukte. Maar in Vocalise (ook van Rachmaninov) toonde ze ook haar limieten. De eindes van sommige vocalises werden bijvoorbeeld niet mooi afgefraseerd, naast die soms wat schreeuwerige hoogte. Maar daarnaast plukte ze ook een paar mooie hoge noten met een ijl pianissimo uit de lucht en zong ze zelfs bijna een triller.

Ze was de avond begonnen met Berlioz' Les nuits d'été, maar wel zonder de twee middelste liederen Sur les lagunes en Absence. Haar Frans is behoorlijk, maar ook met deze liederen kon ze me niet ontroeren. Wat niet wegneemt dat ik Le spectre de la rose het mooiste moment van de hele avond vond. Spijtig genoeg werd het einde van het lied ontsierd doordat iemand in de zaal het einde - "ja-lou-ser" - meebrulde. Ik was echter ook zeer onder de indruk van Jan Philip Schulze, die een heel helder-transparante pianobegeleiding speelde bij dit lied. Nog meer beelden kwamen naar boven in L'île inconnue. Zo hoorde ik plots schepen opstijgen uit zijn piano bij "Est-ce dans la Baltique ? Dans la mer Pacifique, dans l'île de Java ?". Ook in de Wesendonck-Lieder van Wagner, was het ook weer vooral de pianist die me de oren deed spitsen in zijn zeer sfeervolle introductie van Im Treibhaus of met zijn begeleiding van Schmerzen.

Er stonden microfoons opgesteld, dus waarschijnlijk zal het recital ooit wel op klara of musiq3 te horen zijn... als ze die "ja-lou-ser" er uitgeknipt krijgen.

Publicatie: dinsdag 12 juni 2007 om 17:50
Rubriek: Liedrecital